Bardzo żałuję, że życiowa droga Juliany, tak pięknie i wzruszająco opowiedziana przez nią samą, dobiegła już końca.

Julianie, po opuszczeniu leśnej chaty, przyświecał jeden cel, a mianowicie odnalezienie rodziny swojej matki, jednak nie było dane jej tego zrealizować. Ilekroć planowała wyjazd do Konstancina do wuja, zdarzenia tak się układały, że trafiała w zupełnie inny zakątek kraju.
Na swej drodze spotykała wielu dobrych i życzliwych ludzi; wielokrotnie, gdy wydawało się jej, że znalazła swoje miejsce, musiała je opuszczać. Los jej nie oszczędzał. U babki Oleny, w podbiałostockiej wsi, czuła się kochana, szczęśliwa, potrzebna. Niestety przeznaczenie było inne i szczęście Juliany nie trwało długo. Mieszkała tam kilka lat, skończyła szkołę, zdobyła wiedzę w zakresie zielarstwa, ale niechciana miłość Janka sprawiła, że zdecydowała się odejść.
Planowany wyjazd do Warszawy skończył się w Białymstoku, a potem Juliana trafiała do Olsztyna. Po długiej tułaczce, szczęśliwych i nieszczęśliwych chwilach, po rozczarowaniach i zawiedzionych miłościach, prześladowaniach i lękach, dziewczyna wreszcie dostała szansę od życia. Wyszła za mąż, choć było to małżeństwo z rozsądku, bo Abrahama nie kochała. Mimo to los pozwolił jej osiągnąć stabilizację, spokój, zrealizować własne pasje, a małżeńskie partnerstwo przerodziło się w miłość, która nie trwała jednak długo.
Juliana swój życiowy cel widziała w pracy, w rozwijaniu własnego biznesu, w którym tak bardzo wspierał ją Abraham; nigdy się nie poddała, dzięki czemu osiągnęła życiowy sukces. A czy znalazła prawdziwą miłość...?

Równolegle ze snutą opowieścią Juliany, toczy się wątek współczesny, związany z Adamem i Toffi, który jest niemniej frapujący, jakkolwiek sama Toffi jest mocno irytująca i nieodpowiedzialna. Czy między młodymi w końcu się ułoży? Odpowiedź znajdziecie w powieści.

Książką jestem wprost zachwycona; zaimponował mi bardzo warsztat pisarski autorki. Jej bohaterowie są wyraziści, świetnie oddane są ich charaktery. Opisy są krótkie, zwięzłe i treściwe, wydarzenia spójne i przejrzyste. Wszystko to powoduje, że cały cykl "Córki cieni" czyta się szybko, z wielkim, niesłabnącym zainteresowaniem, ze współczuciem dla losów bohaterki, co sprawiło, że książka zyskała w mojej ocenie wysokie noty. Polecam!

Bardzo żałuję, że życiowa droga Juliany, tak pięknie i wzruszająco opowiedziana przez nią samą, dobiegła już końca.

Julianie, po opuszczeniu leśnej chaty, przyświecał jeden cel, a mianowicie odnalezienie rodziny swojej matki, jednak nie było dane jej tego zrealizować. Ilekroć planowała wyjazd do Konstancina do wuja, zdarzenia tak się układały, że trafiała w zupełnie inny...