Jestem z pokolenia Komiksu-Fantastyki, Orbity i innych komiksów z końcówki lat 80. Z oczywistych względów nie czytałem Relaxu wtedy, gdy się ukazywał. Także później nie miałem okazji przeczytać tego magazynu więc komiksy z antologii Egmontu czytałem po raz pierwszy.

W większości czuć, że to ramotki i sposób prowadzenia historii nie jest najlepszy. Zwraca uwagę zbyt szybkie prowadzenie akcji co powoduje uczucie chaosu. Tak jest i w Czarnej róży i w Tajemnicy Kipu. Gdyby te historie rozpisać na co najmniej dwa razy większej ilości plansz to efekt byłby z pewnością lepszy. Czasem jest też zabawnie. Chyba raczej niezamierzenie. W Najdłuższej podróży Azjata Sato musi być żółty. Naprawdę żółty, jak cytryna albo okładka tego komiksu, żeby nie było wątpliwości z kim mamy do czynienia. :) Poza tym rysunkowo to też nie jest najwyższy poziom Rosińskiego (oprócz Pojedynku, ale to na kilometr zalatuje Moebiusem) i Polcha. U Rosińskiego widać jednak już komiksowy dryg do świetnej reżyserii plansz.

Mimo wszystko jestem zadowolony z zakupu i zapewne kupię kolejne części. Wspomniany Pojedynek to na przykład bardzo fajny short. Jak dla mnie najlepszy w albumie. Miło, że Egmont zdecydował się wydać tę antologię - stawiam mu ogromne kakao! :D

Jestem z pokolenia Komiksu-Fantastyki, Orbity i innych komiksów z końcówki lat 80. Z oczywistych względów nie czytałem Relaxu wtedy, gdy się ukazywał. Także później nie miałem okazji przeczytać tego magazynu więc komiksy z antologii Egmontu czytałem po raz pierwszy.

W większości czuć, że to ramotki i sposób prowadzenia historii nie jest najlepszy. Zwraca uwagę zbyt szybkie...