Przy takim tomiszczu to może i błahe detale, ale jednak raziło mnie, że w druku ukazują się tak banalne słowa jak "patrzeć" niepoprawnie odmienione. Równie nonszalancko (językowo) został potraktowany kardynał Mazarini (str.30).

Ponoć Max Gallo napisał "dzieło wybitne", pokazał Ludwika XIV jako "wielkiego reformatora", "męża opatrznościowego". Według mnie, historycznie, książka jest tak słaba, że równie dobrze jej akcja mogłaby się rozgrywać i na Marsie. W większości stało się tak poprzez formę biografii.

Autor zdecydował się na narrację trzecioosobową (jak w to biografiach bywa), ale z krótkiej perspektywy, personalnej. To skutkuje natychmiast zbliżeniem na skali czasu -- więc czytamy, iż król wyszedł, przyszedł, sikał, ziewał, zakładano mu koszulę, wyjechał, przyjechał. W klasycznej biografii np. dostalibyśmy całościowy opis zdarzeń w królestwie, tu dostajemy opis opadających liści z drzew, kiedy Ludwik patrzy na nie smutnym wzrokiem, a jakiś dworzanin czyta depeszę. Telenowela przy takim wyciągnięciu zdarzeń to kino akcji pełne adrenaliny. Zwłaszcza, że autor był zakładnikiem swojej decyzji i nie mógł stosować tradycyjnych podkreśleń -- zostały mu tylko powtórzenia danej myśli, co oczywiście wydłuża i tak już przeciągniętą lekturę.

Ten typ narracji ma też fatalną wadę wrodzoną -- nie wiadomo, gdzie zaczyna się fantastyka. Kilkanaście cytatów (wierszy, listów) jest przytoczonych w sposób, który każe mniemać, iż to autentyczne dokumenty, ale reszta? Czy "Ludwik poczuł się staro" to domniemanie autora, czy to zdanie jest zaczerpnięte z jakiegoś listu Ludwika? Któż to wie...

W część zdarzeń autor wplata swego bohatera osobiście, ale w większości akcja dzieje się "korespondencyjnie" -- król dostaje listy, dany minister referuje daną sprawę, króla dochodzą plotki. Francja została przez taki zabieg sprowadzona do dwubiegunowego podziału "tam, gdzie jest król" vs. "jakaś reszta".

Faktograficznie ta książka jest bardzo kiepska, tyle dobrego zrobiła, iż nabrałem ochoty na przeczytanie jakiejś porządnej biografii Ludwika XIV, bo tej pozycji biografią nazwać nie mogę.

Jakieś strzępki są rzecz jasna -- interesujący jest świat nie-wiedzy medycznej, posługiwanie się "bogiem" niczym magicznym amuletem, mechanizm funkcjonowania oficjalnych kochanek króla, a także nieoficjalnych, zdzieranie skóry z poddanych zarówno na pieski królowej jak i na prowadzenie wojen, zderzenie kompletnej rozwiązłości seksualnej ze sztywnym gorsetem dokrytrynerstwa religijnego. To ciekawe tematy i dają do myślenia, szkoda, że zostały utopione w blisko 650-stronicowej książce.

Czy coś poza tym? I owszem -- w środku ukryta jest zupełnie inna książka. Zatytułowałbym ją "Przemijanie". Jeśli odrzucimy wszystko to, o czym pisałem powyżej -- króla, historię, Francję -- dostaniemy spokojny opis życia człowieka. Po prostu. Z bujną młodością, ugananiem się za spódniczkami, walką z chorobami, pierwszymi oznakami niemocy, porami roku i latami, które na pozór odwzierciedlają nastrój bohatera, kolejnymi chorobami, śmiercią bliskich osób, coraz bardziej namacalnym starzeniem się i śmiercią czającą się tuż-tuż. Przyznaniem, iż są siły większe i mocniejsze od najmocniejszego człowieka. I ta książka jest dobra, ciekawa, pouczająca i... niezwykle depresyjna (w większości czytałem ten tytuł w szaroburym listopadzie i lektura dosłownie mnie przytłaczała).

No i też już detalik, to XVII/XVIII wiek, ale kiedy czytam, iż poddani powinni być szczęśliwi, bo chwała króla rośnie, to robi mi się jeszcze smutniej -- tyle stuleci rozwoju całych cywilizacji, a mentalność władzy nadal na etapie człowieka pierwotnego "niewolnik ma być szczęsliwy, bo władza takie ładne pomniki «buduje»".

Nie polecam zakupu -- płaciłem za obfitą biografię Ludwika XIV, otrzymałem strzępki tejże, a jako zamiennik przeczytałem coś na kształt dramatu psychologicznego. Dobrego, tylko tej pozycji nie zamawiałem.

Przy takim tomiszczu to może i błahe detale, ale jednak raziło mnie, że w druku ukazują się tak banalne słowa jak "patrzeć" niepoprawnie odmienione. Równie nonszalancko (językowo) został potraktowany kardynał Mazarini (str.30).

Ponoć Max Gallo napisał "dzieło wybitne", pokazał Ludwika XIV jako "wielkiego reformatora", "męża opatrznościowego". Według mnie, historycznie,...