Książka Murakamiego to genialnie napisana powieść psychologiczno-obyczajowa. Tak sugestywna w formie, że alienacja głównych bohaterów jest niemal odczuwalna. Zdaje się, że źródłem tego dystansu jest narracja, która rzadko mówi wprost o uczuciach bohaterów, częściej ukrywając je za opisami działań. To, co jest siłą napędową fabuły – życie wewnętrzne protagonistów – przez większość czasu pozostaje w domyśle. Prosty zabieg, świetny efekt.

Skoro o formie mowa, warto też zwrócić uwagę na to, że w wielu momentach myśli bohaterów płynnie przechodzą w trzecioosobową narrację. To sprawia, że lektura nie jest łatwa, ale dzięki tej sztuczce zaciera się granica między opisywanym światem, a tym jak jest on postrzegany. Kiedy zaś obserwujemy wszystko oczyma Hashiego i Kiku, okazuje się, że to niekoniecznie oni są skrzywieni traumatycznymi doświadczeniami. To raczej społeczeństwo jest zdegenerowane, ekspansywne i niebezpieczne. Świat wymyślony przez Ryu Murakamiego jest pełen brutalnego seksu i przemocy. Jeśli pojawiają się jakieś relacje między bohaterami, to zwykle wynaturzone. Nie doszukacie się tutaj sielanki, bo wszystko nieustannie pędzi ku zniszczeniu - zbiera się na apokalipsę.

Ta książka jest jak zły sen. Czytając, brodzi się w gęstej surrealistycznej brei. Nie zawsze wiadomo, o co chodzi i niezwykle łatwo zgubić sens, kiedy miesza się jawa i sen. Kiku i Hashi wydostając się ze schowków, wpadają w kolejną pułapkę, a czytelnik tkwi w niej razem z nimi. To męczące, ale czy nie taki był cel? Tradycyjnie pojawia się pytanie, ile ze stylu autora przetrwało w przekładzie. Jeśli mój trop jest dobry, tłumaczenie nic a nic książce nie zaszkodziło i Dzieci ze schowka celowo są tak ciężkie i w pewnym sensie dziwaczne. Ryu Murakami wymęczy Was i sponiewiera. Czy to brzmi jak zachęta?

ekruda.blogspot.com

Książka Murakamiego to genialnie napisana powieść psychologiczno-obyczajowa. Tak sugestywna w formie, że alienacja głównych bohaterów jest niemal odczuwalna. Zdaje się, że źródłem tego dystansu jest narracja, która rzadko mówi wprost o uczuciach bohaterów, częściej ukrywając je za opisami działań. To, co jest siłą napędową fabuły – życie wewnętrzne protagonistów – przez...