Zaczynam być coraz bardziej wybredna i krytyczna, jeśli chodzi o ten rodzaj literatury - wciąż go lubię, ale coraz rzadziej zdarza mi się taki totalny zachwyt i oczarowanie jak na początku mojej przygody z "adultami". Trochę mam już przesyt - te wszystkie dramaty, traumy, miłości z problemami... Ileż można czytać o tym samym?

A jednak wciąż próbuję szukać perełek wśród zalewu przeciętnych i podobnych do siebie powieści. Wciąż mam nadzieję na zachwyt i oczarowanie...

Czy tym razem udało mi się odnaleźć te uczucia? Do pewnego stopnia tak, ale dopiero od pewnego momentu. Sorensen pisze znakomicie, stwarza interesujących bohaterów, i mimo, że używa znanych nam motywów, jak strata rodziców, nieszczęśliwe dzieciństwo, samotność, odrzucenie - to robi to w ciekawy sposób i po swojemu.

Polubiłam Violet i Luke'a, i współczułam im - i chyba właśnie tym ta powieść ostatecznie mnie do siebie przekonała. Violet uzależniona od adrenaliny, Luke z obsesją kontroli - interesują mnie takie "uszkodzone" przez przeszłość postaci. Może właśnie dlatego wciąż czytam takie książki - może chcę uwierzyć, że bez względu na to, co nas spotkało w przeszłości, jak bardzo jesteśmy zranieni i popsuci - mamy szansę to naprawić, uleczyć rany i zacząć od nowa...

Oczywiście polecam Wam tę książkę. I niecierpliwie czekam na ciąg dalszy.

Zaczynam być coraz bardziej wybredna i krytyczna, jeśli chodzi o ten rodzaj literatury - wciąż go lubię, ale coraz rzadziej zdarza mi się taki totalny zachwyt i oczarowanie jak na początku mojej przygody z "adultami". Trochę mam już przesyt - te wszystkie dramaty, traumy, miłości z problemami... Ileż można czytać o tym samym?

A jednak wciąż próbuję szukać perełek wśród...