Po dłuższym czasie przyszła pora na kontynuacje przygody z moją ulubioną autorką kryminałów Agathą Christie. Mój wybór padł na kolejny tom przygód z Herculesem Poirotem pod tytułem Samotny dom, który zapowiadał się ciekawie. Oczekiwania wobec niego miałem spore i chciałem dostać powieść z intrygującą zagadką do rozwiązania. Gdzie bohater znów wysila swoje szare komórki do poznania prawdy jaka czeka na poznanie. Dlatego czytając po kolei tomy padło właśnie na Samotny dom.
Hercules Poirot wraz ze swoim przyjacielem Hastingsem jest świadkiem dziwnego wydarzenia dotyczącego poznanej przed chwilą panny Nick. Mieszkającej w Samotnym domu, której grozi niestety śmiertelne niebezpieczeństwo. Rozpoczynają śledztwo Poirot znów będzie musiał zaprząc swoje szare komórki do rozwiązania tajemniczej sprawy i poznać prawdę dotyczącą dziwnych wydarzeń jakie mają miejsce.

Sięgając po kolejny tom przygód jednego z rozpoznawalnych detektywów z kapitanem Hastingsem rozpoczyna się jak zwykle niewinne. Pogaduszki dwójki przyjaciół zakłóca niezwykłe wydarzenie dotyczące poznanej przed chwilą panny Nick. Hercules Poirot wyczuwający zagrożenie postanawia rozpocząć śledztwo. Autorka osadza swój kryminał w starej posiadłości z tytułowym Samotnym domu w roli głównej, gdzie domownicy mają wiele sekretów, które nie mogą wyjść na światło dzienne. Zamieszkujący ją ludzie z pozoru wydają się zwyczajni i nie skrywający własnych tajemnic, ale w czasie trwania dochodzenia pomału wychodzą grzeszki poszczególnych postaci. W czasie prowadzenie śledztwa przez Herculesa Poirota nie brakuje próby mylenia i podsuwania fałszywych tropów, które pojawiają się podczas czytania. Dlatego do końca nie wiadomo kto za wszystkim stoi, chociaż mamy jak zwykle wielu podejrzanych mieszkańców posiadłości mogących być mordercą. Z łatwością i wyczuciem zostaje poprowadzony wątek kryminalny, gdzie wszystko wydaje się jasne i odkrywanie kolejnych części łamigłówki bywa ciekawe. Jednak tylko z pozoru, bo nie brakuje tutaj twistów zmieniających wszystko co odkrywaliśmy podczas czytania. Kierując historie na kolejne tory i wprowadzając niespodzianki w postaci rzucania podejrzeń na wiele osób jakie występują w książce gmatwa historie nie pozwalając odgadnąć prawdy za szybko. Nie wiadomo niczego, bo autorka tak łatwo nie odkrywa kart i dopiero pod koniec wyjaśnia się wszystko. Dziwne wydarzenia jakie przytrafiają się bohaterom bywają niebezpieczne i zastanawiające. Jak w poprzednich przeczytanych przez ze mnie książkach także tutaj dostajemy strzępy informacji i zagadkowe zdarzenia. Jednak biorąc pod uwagę, że często dopiero po dokonaniu zbrodni jest podejmowane śledztwo. W tym przypadku mamy możliwość obserwacji od samego początku jak sprawy potoczyły się. Dopiero po nim następuje dochodzenie prawdy jaka czeka na odkrycie przez bohatera kryminału. Biorąc się za prowadzenie śledztwa Poirot musi znów wysilać swoje biedne szare komórki, które są w używaniu, lecz nie pracują jak wydaje się już tak doskonale jak dawniej. Może to tylko pozory, bo zagadka jaką dostajemy jest trudna i pełna niebezpieczeństw. U autorki nie wszystko jest jasne od razu i dopiero zagłębiając się w wątek kryminalny dostajemy możliwość poznania nowych faktów. Nie jeden raz podejmując się takiej sprawy drąży jak górnik w szybie w poszukiwaniu informacji, poszlak lub pozostawionych śladów mogących przynieść mu odpowiedzi na powstałe pytania. Dlatego autorka nie od razu odkrywa poszczególne karty za szybko, bo do końca nie wiedziałem kto tak naprawdę jest sprawcą. W historii nie brakuje również nakreślenia tła obyczajowego związanego z relacjami poszczególnych bohaterów mieszkających w Samotny dom i odkrywania sekretów jakie mają.

Głównym bohaterem jest Hercules Poirot uważający siebie w swojej nie małej skromności za najlepszego detektywa, którego sława sięga wszędzie. Pomimo swoich lat nadal potrafi używać swoich szarych komórek w tym przypadku zawodzących go trochę podczas trwania śledztwa. Jest pedantyczny, inteligentny, posiadający niezwykły umysł, jest skrupulatny, nie grzeszący skromnością, arogancki, ciekawski, przeświadczony o swoich zdolnościach dedukcji, znający się na psychologii i niezwykle dociekliwy. Z manią dotyczącą porządku, szukający ładu we wszystkim i nie lubiący bałaganiarstwa. Dlatego zawsze irytuje go każdy nie porządek jaki zastaje i zawsze mimowolnie zwraca uwagę na jego każde wystąpienie. Postać Poirota została nakreślona świetnie pod względem psychologicznym i ma własne cechy charakteru. Chociaż zachowania nosi znamiona arogancji i nie ukrywanej skromności jaką posiada nie sposób nie polubić, a nawet poczuć sympatie do bohatera rozwiązującego trudne zagadki kryminalne i mającego zawsze wysokie mniemanie o swoich detektywistycznych zdolnościach. Drugą postacią jest przyjaciel bohatera kapitan Hastings, który zostaje zmuszony do wyciągania wniosków z poznanych poszlak i dzielenia się z nimi z Poirotem. Próbujący czasami swoich sił jako detektyw, który nie zawsze ma racje. Wspomagający swojego przyjaciela w czasie trwania śledztwa. On sam został nakreślony dobrze pod względem rysu psychologicznego i wypada sympatycznie. Wraz z Poirotem tworzą zgrany duet i Hastings stanowi taką przeciw wagę dla Herculesa. Pozostałe postacie drugoplanowe i trzecioplanowe wypadają również dobrze i dostałem ciekawych bohaterów. Niektóre można polubić jak pannę Nick, inne w mniejszym lub większym stopniu w zależności od ich zachowania. Autorka potrafiła stworzyć ciekawych bohaterów, posiadających głębie i niejednowymiarowych. Dlatego wypadają tak świetnie w czasie czytania. Nie ma w rozrachunku podziału na dobrych i złych co podobało mi się. Jeszcze tajemnice jakie skrywają dają wiele i wzbudzają nasze zainteresowanie. Same relacje pomiędzy bohaterami są ukazane świetnie. Nie brakowało w nich pojawienia się emocji jak nienawiść, strach, przerażenie i wielu jej innych odcieni jakie występują. Same postacie zostały przedstawione świetnie i barwnie. Dialogi są sprawnie napisane, z lekkością i nie przeszkadzają. Czasami pchają do przodu akcję, a innym razem przynoszą nam odsłonięcie części zagadki.

Książka Samotny dom nie rożni się za bardzo od innych powieści Agathy Christie ze względu na wykorzystanie schematu starej rodzimej posiadłości jako miejsca akcji, gdzie mieszkający w nim ludzie mają wiele sekretów do ukrycia. Dziwne wypadki jakie pojawiają się i próba nie dopuszczenia do zbrodni brzmi intrygująco. Ciekawie wypada wątek kryminalny jaki dostajemy, bo jak zwykle jest duża ilość podejrzanych, którzy mogą mieć motyw popełnienia zbrodni i nam pozostaje odgadnąć prawdę. Poirot rozmawiając z poszczególnymi osobami i wyciąga wnioski. Poszukuje poszlak, śladów lub zbiera informacje podczas przesłuchań jakie prowadzi, aby dotrzeć dzięki temu do prawdy. Nieraz wkrada się pewna przewidywalność jeśli chodzi o rozmowy pomiędzy Hastingsem, a samym detektywem, które zostały zbudowane na podobnym pomyśle przez autorkę. Czasami pojawia się zwolnienie akcji na moment spowodowane opisami. Pomimo wszystko szare komórki Poirota tym razem lekko zawiodły w najważniejszej chwili, lecz jak zwykle wyobraźnia bohatera w połączeniu z jego możliwościami dedukcji sprawdza się świetnie.

Autorka potrafiła z niezwykłą swobodą stworzyć kolejną ciekawą zagadkę do rozwiązania jaką dostałem. Nie pozbawiona tła obyczajowego, które jest obecne na drugim planie, lecz dzięki niemu historia staje się ciekawsza. Wszystkie relacje jakie dostajemy są zabarwione emocjami bohaterów. Pojawiają się w tym wszystkim niechęć postaci do innych, dylematy jakie mają, kłopoty i problemy skryte za zasłoną maski jaką przyoblekają bohaterowie. Wątek kryminalny łączy się z tłem obyczajowym w samym zakończeniu. Dostałem finał, który początkowo wydawał się już zamknięty, ale później wprowadzenie twistu w końcówce wywołał osłupienie takim obrotem sprawy, bo nie spodziewałem się kim jest tak naprawdę sprawca. Nawet początkowe wyjaśnienia Poirota trafiły do mnie i spodobały mi się, to właśnie odkrycie tożsamości mordercy była nieprzewidywalna i zaskakująca dla mnie.

Książka Samotny dom to świetnie napisany kryminał przez moją ulubioną autorkę Agathę Christie nazywaną królową kryminału. Sięgając zawsze do jej powieści nigdy nie dostałem przeciętną lub bardzo słaby kryminał, ale przemyślany i potrafiący zaskoczyć. Napisany przystępnym i przyjemnym stylem jakim posługuje się autorka. Akcja została poprowadzona błyskawicznie do przodu i nie brakuje tutaj dramatycznych chwil. Wydarzenia toczą się szybko i przez cały czas coś dzieje się. Dlatego pomimo wszystko nie nudziłem się podczas czytania. Sięgając po Samotny dom spodziewałem dostać znów świetny kryminał, intrygującą zagadkę i ciekawych bohaterów. Właśnie taki dostałem mimo wkradającej się czasami przewidywalności, to czytało się go wspaniale. Historia potrafiła mnie wciągnąć od samego początku, zaintrygować toczącymi się wydarzeniami i trzymała w napięciu do samego końca. Przyjemny kryminał, z ciekawą intrygą i łamigłówką do odgadnięcia. Nieraz nie pozbawiony ironii i lekkiego humoru na przykład w scenie, gdy Hastings zostaje wysłany po talie kart, z której Poirot postanawia odprężająco budować domki. Takich zabawnych scen znajdziemy kilka. Dlatego uwielbiam książki Agathy Christie, która potrafi skonstruować zagadkę, stworzyć ciekawych bohaterów, lecz zawsze niczego nie można być pewnym jeśli chodzi o jej kryminały. Dlatego jestem zadowolony z tego co dostałem i chętnie sięgnę po kolejny tom przygód wielkiego detektywa Herculesa Poirota w niedługim czasie.
Polecam.

Po dłuższym czasie przyszła pora na kontynuacje przygody z moją ulubioną autorką kryminałów Agathą Christie. Mój wybór padł na kolejny tom przygód z Herculesem Poirotem pod tytułem Samotny dom, który zapowiadał się ciekawie. Oczekiwania wobec niego miałem spore i chciałem dostać powieść z intrygującą zagadką do rozwiązania. Gdzie bohater znów wysila swoje szare komórki do...