Powielająca stereotypy, ukazująca zupełną nieznajomość teologii, przedstawiająca mężczyzn jako egoistów, myślących jedynie o seksie i patrzących na kobietę jak na kogoś gorszego, a kościół jako agresora wobec kobiecości ehm czymkolwiek według autorki ta kobiecość jest. A między wierszami dowiadujemy się, że właściwie to wszystko, co zarzuca K.Kofta mężczyznom - powinna zarzucić samej sobie -> "Wakacje z kobietą...Do czasu kiedy pojawił się najpierw jeden, potem drugi mąż (..)wciąż coś było nie tak (...) Przywieźli ze sobą jedną rzecz, której nam brakowało, a był to seks, bo my obie jesteśmy, niestety, heteroseksualne". Z rozważań autorki wynika, że mężczyzna jest jej potrzebny tylko po to, żeby ją zaspokoić seksualnie, choć i to jest nieco schizofreniczne, gdyż sama parokrotnie powtarza, że mężczyźni są egoistyczni i po zaspokojeniu siebie często podczas stosunku, którego kobieta nie chce i musi udawać, że jest jej przyjemnie (NA BOGA!! A KOMUNIKACJA KTÓRA JEST KLUCZEM TO GDZIE??!!)-> zasypia a ona biedna patrzy w sufit niezaspokojona. Takich ehm nieścisłości jest wiele w książce i przeraża mnie, jak można nie tyle co pisać i czytać, ale przede wszystkim myśleć w taki durny sposób. Na okładce postawiono pytanie "Dlaczego kobiety i mężczyźni nie mogą się dogadać? Czy musi tak być?" -> w książce nie odnajdziemy odpowiedzi. W książce znajdziemy jedynie narzekanie na to jacy to faceci są źli i ogólny wniosek - szkoda, że my kobiety, lepsze, nie możemy rozmnażać się same ze sobą. Nigdzie nie było postawiony problem komunikacji - zważywszy na różnice między kobietą a mężczyzną - tym ważniejsza jest rozmowa, mówienie o tym co gryzie, ale i przede wszystkim słuchanie. TO jest sztuka, o której pani Kofta zdaje się zapomnieć, lub też wymagać jedynie po stronie faceta.
Współczuję w sumie autorce i kobietom, które się z nią utożsamiają, bo po ich zachowaniu wnioskuję, że są strasznie zranione - nie tylko przez nieodpowiedniego mężczyznę, ale przez własnych rodziców, źle pojętą wiarę i siebie samych - braku akceptacji siebie.

Powielająca stereotypy, ukazująca zupełną nieznajomość teologii, przedstawiająca mężczyzn jako egoistów, myślących jedynie o seksie i patrzących na kobietę jak na kogoś gorszego, a kościół jako agresora wobec kobiecości ehm czymkolwiek według autorki ta kobiecość jest. A między wierszami dowiadujemy się, że właściwie to wszystko, co zarzuca K.Kofta mężczyznom - powinna...