Pierwszym, na co zwróciłem uwagę podczas lektury tej kultowej powieści nurtu beat generation, było niezwykłe, "żywe" pióro Kerouaca. Czytając, prawie słyszy się narratora Sala Paradise'a, jak ciągnie swoją historię rozgorączkowanym głosem, pośpiesznie, niemal na bezdechu. Opowieść płynie wartko, dynamicznie, wciąga od pierwszej strony. Jednak w miarę jak brnąłem przez kolejne strony pełne opisów drogi, życia, ludzi oraz najróżniejszych dziwacznych wizji, zacząłem się zastanawiać: gdzie w tym wszystkim jest jakiś sens?

Dopiero po zakończeniu lektury zrozumiałem, że w powieści Kerouaca nie ma miejsca na takie pytania. Starałem się coś zrozumieć, doszukać się jakiejś refleksji tam, gdzie nie było absolutnie nic do zrozumienia, gdzie była tylko muzyka, zabawa, ludzie, energia, ruch, pęd! Bo czy wszystko musi mieć jakiś sens, jakiś określony cel? Oczywiście, że nie, chociażby droga Sala i Deana żadnego celu nie miała... Albo może była celem samym w sobie.

"W drodze" to powieść, która zostawia mętlik w głowie, ale też - przynajmniej w moim przypadku - sprawia ogromną satysfakcję. Podejrzewam, że jest to pozycja zupełnie nie do przebrnięcia dla pragmatyka z krwi i kości, ale jeśli ktoś ma w sobie coś z włóczęgi, coś z szalonego Deana Moriarty'ego, to może się zatracić w prozie Kerouaca prawie tak, jak Dean potrafił zatracić się w obłędnym bopie amerykańskiej nocy!

Pierwszym, na co zwróciłem uwagę podczas lektury tej kultowej powieści nurtu beat generation, było niezwykłe, "żywe" pióro Kerouaca. Czytając, prawie słyszy się narratora Sala Paradise'a, jak ciągnie swoją historię rozgorączkowanym głosem, pośpiesznie, niemal na bezdechu. Opowieść płynie wartko, dynamicznie, wciąga od pierwszej strony. Jednak w miarę jak brnąłem przez...