Książka, która śniła mi się nocami, a której praktycznie nie mogłam dostać w żadnej znanej mi księgarni. Książka, którą podarowała mi na 25 urodziny moja dobra znajoma. Książka o moim ulubionym bohaterze (a raczej antybohaterze, czy wręcz antagoniście), książka o mojej ulubionej postaci z kina i literatury grozy. Wreszcie wpadła w moje ręce, wreszcie przeczytałam! W chwili, w której wyjęłam "Draculę. Nieumarłego" z koperty nie oderwałam od niej wzroku. Cała noc spędzona na czytaniu, cała noc nieprzespana. A z jakim rezultatem? Krótko, zwięźle i na temat - jestem mocno rozczarowana. Może wyjaśnię swoją ocenę. Sentyment, sentyment i jeszcze raz sentyment do oryginału, do Draculi, do tego stokerowskiego klimatu. Radość z tego, że ta długo poszukiwana przeze mnie pozycja w końcu trafiła na moją półkę. Książka jest napisana w przystępny sposób. Autorzy odeszli od modelu oryginału, czyli powieści epistolarnej (niektórzy uważają to za plus, a inni za minus). A na koniec olbrzymi PLUS za postać Elżbiety Batory, która jest zdecydowanie najmocniejszym punktem tej powieści (tak jak u Stokera był nim hrabia Dracula). To plusy.

Teraz czas na minusy i moje wielkie rozczarowanie. Moim największym minusem, bólem duszy i zawodem zdecydowanie jest postać hrabiego Draculi. Miałam ochotę wyć do księżyca "Draculo, Draculo, cóż autorzy ci zrobili?". W mojej ocenie postać została po prostu zepsuta, odarta z tego wszystkiego, co najbardziej hipnotyzowało w transylwańskim arystokracie w książce. Ian Holt i Dacre Stoker szli podobną drogą jak Tadeusz Miciński - chcieli pokazać postać króla wampirów z innej perspektywy, ale momentami miałam nieodparte wrażenie, że ich Dracula to połączenie Lestata z gorszych części "Kronik Wampirów" z Edwardem ze "Zmierzchu". Tylko czekałam na moment, w którym Mina ujrzy swojego ukochanego wampira mieniącego się w słońcu i zakrzyknie: "Mój ci on!". Podobnie sytuacja przedstawia się z największym wrogiem Draculi - profesorem van Helsingiem, z którego zrobiono niemalże fanatyka. Właściwie autorzy całkowicie zmienili charaktery (Arthur Holmwood, Abraham van Helsing,), albo w niektórych przypadkach amputowali charaktery większości postaci względem oryginału (Johnatan Harker, Dracula, Jack Steward). To jest mój największy zarzut i największa "zbrodnia" popełniona przez autorów w tej powieści.

W "Draculi. Nieumarłym" pojawiają się bohaterowie nieznani z klasyka i zdecydowanie jest ich za dużo, a co więcej często są to randomowe postacie nie wnoszące nic szczególnego do fabuły lub mające charakter, nie budzący ani sympatii, ani antypatii. Jedynie kreacja głównej antagonistki Elżbiety Batory i jej historia wybija się znacząco na tym tle. W książce wykorzystano również motyw Kuby Rozpruwacza, który moim zdaniem miał spory potencjał, ale został na pewnym etapie książki mocno zaprzepaszczony.

Zbytnie wywrócenie pierwotnej fabuły do góry nogami, momentalnie zahaczające o zwykłe łamanie kanonu, drastyczne zmiany charakterów postaci względem ich pierwotnych kreacji - jak gdyby były one pisane od podstaw (to jest plus w przypadku nowej bohaterki - krwawej hrabiny, a nie w przypadku Draculi)- oto moje główne zarzuty wobec tej książki. Do tego dochodzi niepotrzebne nagromadzenie wielu wątków, które czasem pozostają bez rozwinięcia lub nie mają jakiegoś istotnego wpływu na przebieg zdarzeń.

Książkę samą w sobie generalnie czyta się nieźle i szybko. Można znaleźć sporo smaczków kulturowych z przełomu XIX i XX wieku. Na pewno samym w sobie walorem jest Elżbieta Batory - drapieżna, bezwzględna, niebezpieczna wampirzyca o tragicznej i burzliwej przeszłości. DO tego dochodzi ten sentyment do niekwestionowanego króla wampirów i stokerowskich bohaterów - to wszystko sprawia, że moja końcowa ocena tej książki jest o oczko wyższa niż być powinna.

Książka, która śniła mi się nocami, a której praktycznie nie mogłam dostać w żadnej znanej mi księgarni. Książka, którą podarowała mi na 25 urodziny moja dobra znajoma. Książka o moim ulubionym bohaterze (a raczej antybohaterze, czy wręcz antagoniście), książka o mojej ulubionej postaci z kina i literatury grozy. Wreszcie wpadła w moje ręce, wreszcie przeczytałam! W chwili,...