Przeczytałam tę książkę, bo ona na mnie łypała. Stała na sztorc w szeregu i łypała. Łypała tym swoim nastroszonym grzbietem. I żal miała, i stosowała szantaż emocjonalny. Opierałam się wieeeele, wieeeele lat. Ale jak każdy mam swoją wytrzymałość. Raz już ją capnęłam, poważyłam w dłoni. Nie, jeszcze nie pora. Ale przeflancowałam ją na stertę w sypialni. A ona coraz głośniej, coraz bezczelniej. Czytaj mnie, czytaj! Nie mogłam przecież jej pokazać, ze mięknę, że gnę się pod ciężarem jej naprężonego grzbietu. Pora na krótką listę. Szafka nocna. Niech jeszcze tu poleży zołza jedna.

Skąd ona się w ogóle u mnie wzięła? Nie mam zielonego pojęcia ale skoro jest, to przeczytać chyba trzeba. No powinnam – tak myślałam sobie. I wreszcie nadszedł ten sądny dzień. Rozwarłam okładki, spojrzałam na pierwszą stronicę. Czemu ona się tak darła, czemu się dopraszała? Przecież to zwykła książka. I do tego wzięła sobie na warsztat moich ulubieńców, Kubusia Puchatka z ferajną. Nie oczekiwałam fanfar, nie oczekiwałam dzwonów, myślałam raczej o małym bębenku , oooo, albo o tamburynie. Ale niczego nie zauważyłam, no może trójkąt jedynie, takie pojedyncze dzyń.

Najlepsze w tej książce były cytaty z Puchatka. I tylko dla nich czytałam. Ale to kompletnie bez sensu, bo czy nie lepiej sięgnąć po oryginał? A do tego ta lektura próbowała osiołka, tygryska czy prosiaczka ubrać w ideologię, przypiąć im rys poważnie-psychologiczny, osadzić w społeczeństwie. Nie, nie i nie. Nie zgadzam się. Wszystko ma swoje granice i są świętości nie do ruszenia. A do nich należą zwierzątka rozbrykane, smutne czy bardzo małe. Stanowią wartość same w sobie, nie trzeba ich rozczłonkowywać, rozbijać na atomy i sprawdzać ich konsystencji. Są czystą przyjemnością. Niekłamaną i nieobliczalną. I niech takimi pozostaną.

Teraz to ja łypię na tę książkę, łypię i się stroszę. A kyyysz.

Przeczytałam tę książkę, bo ona na mnie łypała. Stała na sztorc w szeregu i łypała. Łypała tym swoim nastroszonym grzbietem. I żal miała, i stosowała szantaż emocjonalny. Opierałam się wieeeele, wieeeele lat. Ale jak każdy mam swoją wytrzymałość. Raz już ją capnęłam, poważyłam w dłoni. Nie, jeszcze nie pora. Ale przeflancowałam ją na stertę w sypialni. A ona coraz głośniej,...