"Jeszcze się spotkamy" to dziesiąty już tom serii Rosemary Beach. Ten i następny tom to historia Mase'a i Reese.

Mase'a poznaliśmy już we wcześniejszych tomach. Syn słynnego Kiro Manninga. Żyje w Teksasie i prowadzi własne ranczo. Pasuje mu jego życie i na chwilę obecną nie zamierza wchodzić w stały, wiążący związek. Ale chyba nie wszystko można zaplanować? Zwłaszcza jeśli Amor już ostrzy strzałę.

Reese Ellis jest nową bohaterką. Piękna dziewczyna z mrocznymi demonami. Od dziecka poniżana, gnębiona i odpychana, a do tego krzywdzona przez ojczyma. Od dwóch lat toczy jednak spokojne życie w Rosemary Beach, gdzie sprząta domy innych ludzi. Podczas cotygodniowego sprzątania w domu Nan (która jest nieobecna) natyka się na Mase'a i od tej pory staje się on jej aniołem stóżem.

Mase czuje potrzebę pomocy Reese, ale z każdym dniem, kiedy angażuje się w życie dziewczyny, angażuje się także jego serce. Czy dziewczyna z demonami pozwoli opaść swoim murom i wraz z Masem będzie stawiała czoła swoim demonom?



Poniżej możliwe SPOILERY!

Sama nie wiem już co mam myśleć o tej serii. Z początku ją lubiłam (tak do 6 tomu), ale potem z każdym kolejnym tomem odczuwam okropny spadem formy. Staram się nie być bardzo krytyczna, ale styl w jakim napisana jest ta książka jest bardzo słaby.

Sama fabuła jest schematyczna - pokrzywdzona dziewczyna spotyka faceta jaskiniowca, który chce zbawić świat, a zwłaszcza chce być jej zbawicielem. Nie powiem - czasami mam ochotę na taką typową, lekką, niewymagającą historię i tak też miałam wczoraj, kiedy sięgnęłam po "Jeszcze się spotkamy", ale no czuję wielki niedosyt.

Już przy ostatnim tomie poruszyłam temat tego, że nie wiem czy to kwestia tłumaczenia czy to po prostu styl autorki, ale jest dla mnie uciążliwy. Wszystko jest płaskie, jednowymiarowe, trochę bez ładu i składu, sztuczne i przerysowane.

Mase w poprzednich tomach wykreowany został jako spoko facet, no i takim facetem też jest, ale moim zdaniem te jego pozytywy przedstawione są wręcz groteskowo, a nie uroczo, gorąco czy urzekająco. I tak oto po otrzymaniu teoretycznie fajnego faceta nie jestem nim urzeczona.
Problemy Reese też przedstawione w sposób 'bez głębi'. Pomysł fajny - problem z dysleksją zdarza się nieczęsto w książkach, więc plus za pomysł, ale wykonanie też przeciętne. A już ta sprawa z ojczymem i matką, jakoś tak po łepkach przedstawiona, że cały dramatyzm gdzieś zanika.

Na końcu ni stąd ni zowąd pojawia się biologiczny ojciec Reese. Naprawdę zerwał się on jak z choinki. Ledwo o nim wspomniane przez całą książkę. A tu nagle ojciec się pojawił. No zobaczymy co tam się wydarzy z jego udziałem w kolejnym tomie.


Mam niedosyt. Szczerze powiedziawszy to sama nie wiem czy te 5 gwiazdek to zasłużenie. Pomysł spoko na lekką lekturę, ale wykonanie dla mnie poniżej średniej. Szkoda.

EDIT. Po przeczytaniu "Już zawsze razem" (kontynuacji losów Mase'a i Reese) stwierdzam, że to tamten tom zasługuje na 5 gwiazdek, a jest moim zdaniem lepszy od tego. Więc "Jeszcze się spotkamy" kończy z 4 gwiazdkami.

"Jeszcze się spotkamy" to dziesiąty już tom serii Rosemary Beach. Ten i następny tom to historia Mase'a i Reese.

Mase'a poznaliśmy już we wcześniejszych tomach. Syn słynnego Kiro Manninga. Żyje w Teksasie i prowadzi własne ranczo. Pasuje mu jego życie i na chwilę obecną nie zamierza wchodzić w stały, wiążący związek. Ale chyba nie wszystko można zaplanować? Zwłaszcza jeśli...