Gdyby wszystkie podręczniki do historii mogły tak wyglądać...

Przyznaję: kiedy przeczytałam, że pasją autora była polityka, wzdrygnęłam się z obrzydzeniem, przewidując nudę obcych nazwisk, traktatów i niekończącą się paradę kompletnie anonimowych zdarzeń, wymagających sążnistych przypisów wyjaśniających te dziesiątki detali i szczególików.
Następnie połknęłam blisko trzysta stron anegdot, dykteryjek, trafnych i zwięzłych charakterystyk, pasjonujących sporów, niezwykłych i elektryzujących wydarzeń - i naprawdę na moment zapomniałam, jak to się skończy, tak bardzo wciągnęła mnie lektura. Czego tu nie ma! Ploteczki o koronowanych głowach, dyskretny urok spotkań w arystokratycznym gronie przedstawiane z bezcennej perspektywy uczestnika o spojrzeniu nieskażonym ani potrzebą moralizowania, ani ubarwiania, zakulisowe machinacje polityków, subtelności posunięć i dramaty wojen - dramaty polegające nie na stracie ludzkiego życia, ale na wpływach i znaczeniu, jakie można zyskać lub stracić, a trzeba przyznać, że jest to perspektywa raczej niecodzienna.

Podobno oryginalne wydanie "Dzienników", liczące sobie kilkanaście tomów, jest dostępne w jednej z polskich bibliotek. Jestem gotowa zbierać podpisy pod petycją o wydanie pełnej wersji. Ta książka na to zasługuje.

Gdyby wszystkie podręczniki do historii mogły tak wyglądać...

Przyznaję: kiedy przeczytałam, że pasją autora była polityka, wzdrygnęłam się z obrzydzeniem, przewidując nudę obcych nazwisk, traktatów i niekończącą się paradę kompletnie anonimowych zdarzeń, wymagających sążnistych przypisów wyjaśniających te dziesiątki detali i szczególików.
Następnie połknęłam blisko...