Rodziewiczówna snuje wręcz magiczną opowieść, pełną uroku i melancholii, wciągając czytelnika w opisywany świat od pierwszej do ostatniej strony. Za sprawą, specyficznego i archaicznego języka autorka oczarowuje czytelnika, wolną narracją i niespiesznymi wątkami fabularnymi. Pomimo wolnej akcji książka potrafi zaciekawić i wzbudzić w czytelniku chęć na dalszą część lektury. Opisy przyrody i otoczenia są na tyle dobrze skonstruowane, że czytelnik ani się obejrzy przewróci ostatnią stronę.

W drewnianym domku nad jeziorem spędzają letnie miesiące trzej, młodzi mężczyźni. Rosomak, Pantera i Żuraw starają się żyć wraz z rytmem przyrody i stosować się do wszystkich narzucanych przez nią praw i obowiązków. Z pozoru spokojne i niespieszne życie zdaje się mieć również i swoje trudne strony, o czym z czasem przekonują się nasi bohaterowie. Autorka zaserwowała czytelnikom wiele opisów przyrody, niekiedy trudnym językiem, starając się przekazać nie od początku jasne przesłanie. Opisy zwierząt, lasu i przyrody są niezwykle prawdziwe i trafne przez co widać, że wiejskie i puszczańskie tereny nie są autorce obce. Jakby tak samo jak jej bohaterowie spędziła niezapomniane lato nad magicznym jeziorem.

Lektura książki obfituje w piękny i dopracowany styl. Maria Rodziewiczówna dopracowała każdy fragment tekstu, dlatego czytelnik może się delektować pięknymi i wyszukanymi opisami leśnej przyrody. Akcja jest niespieszna, wątki fabularne snują się powoli, dzięki czemu możemy się wyciszyć podczas czytania. Śledzimy losy bohaterów, którzy prowadzą ciężkie lecz spokojne życie. Podczas czytania możemy odczuć ogarniający spokój, zastanowić się czy może przypadkiem nasze życie nie gna za szybko. Malownicze wędrówki po lesie, poznawanie dzikiej głuszy, sprawiło mi sporą przyjemność podczas czasu spędzonego z książką.

Poniekąd jest to powieść patriotyczna. Autorka informuje nie raz, że polskie lasy były świadkiem wielu dramatycznych wydarzeń. Powstańcy polscy pozostawili w leśnych ostępach liczne mogiły, które niejednokrotnie po dziś dzień są schowane w mrocznej, leśnej głuszy. Jako pamiątki męczeńskiej walki o niepodległość. Nieustraszeni bohaterowie żyli prawem wilka i jak wilki ginęli, oddając swoje życie za wolność ojczyzny. Pomimo nieśpiesznej akcji powieść ta zawiera nutę dramatu i tragedii. Historia męczeństwa przewija się przez powieść opowiadając o wydarzeniach mających miejsce w nie tak dawnej przeszłości. Jest to literacki majstersztyk, który przeczytałem z dużą przyjemnością. Z pewnością jeszcze nie raz powrócę do tej pozycji, aby ponownie wsłuchać się w melodyjny świergot ptaków i poczuć zapach starego lasu.

Rodziewiczówna snuje wręcz magiczną opowieść, pełną uroku i melancholii, wciągając czytelnika w opisywany świat od pierwszej do ostatniej strony. Za sprawą, specyficznego i archaicznego języka autorka oczarowuje czytelnika, wolną narracją i niespiesznymi wątkami fabularnymi. Pomimo wolnej akcji książka potrafi zaciekawić i wzbudzić w czytelniku chęć na dalszą część lektury....