Mary Stewart kontynuuje opowiadanie na nowo legendy arturiańskiej w swoim rozlewnym, opisowym stylu, przez który trzeba snuć się niespiesznie i na piechotkę. Nie jest to na pewno książka dla osób niecierpliwych, bo sceny mocnej akcji są oszczędne i rozsiane dosyć rzadko, chyba jeszcze rzadziej niż w poprzednich tomach. Może nie ma się czemu dziwić: Merlin się starzeje i słabnie, zarówno fizycznie, jak i magicznie, i z wolna wycofuje się z głównego nurtu wydarzeń. Jak zwykle Stewart doskonale sobie radzi z częściową racjonalizacją elementów fantastycznych i nadzwyczaj zgrabnie wpasowuje w swoją historię zarówno rzeź niewiniątek, szaleństwo Merlina, jego długo wyczekiwany wątek miłosny i pogrzebanie żywcem. Najciekawsza jest chyba niejednoznaczność postaci kobiecych, przede wszystkim Ginewry i Nimue - Stewart nie popada ani w demonizację, ani w naiwne usprawiedliwianie ich błędów i trefnych decyzji. Jednym słowem - "The Last Enchantment" stanowi godne zwieńczenie trylogii, a Merlin w wersji przedstawionej przez Stewart jest chyba najbardziej ludzki ze wszystkich, o których miałam dotąd sposobność czytać, a przy tym pełen budzącej podziw godności i wrażliwości.

Mary Stewart kontynuuje opowiadanie na nowo legendy arturiańskiej w swoim rozlewnym, opisowym stylu, przez który trzeba snuć się niespiesznie i na piechotkę. Nie jest to na pewno książka dla osób niecierpliwych, bo sceny mocnej akcji są oszczędne i rozsiane dosyć rzadko, chyba jeszcze rzadziej niż w poprzednich tomach. Może nie ma się czemu dziwić: Merlin się starzeje i...