Zmuszanie się do przerywania czytania i zwalnianie tempa nic nie dało - koniec sagi i tak zbliżał się nieubłaganie. Mimo że to nie było pierwsze spotkanie z "Wiedźminem", ostatnią stronę powitałam z nostalgią - z ulubionymi bohaterami żegnałam się jak ze starymi przyjaciółmi. Postaci, które stworzył Andrzej Sapkowski, nie są płaskie i banalne, każda z nich ma swoją historię, porywczą naturę i szeroki wachlarz unikalnych cech, każda pełna jest sprzeczności. Każda z nich wywołuje w czytelniku różne emocje, od miłości do nienawiści. Bohaterowie nie próbują i nie chcą być bohaterami. Mimo to zapadają w pamięć, a ich sława ich wyprzedza. Kto z nas nie słyszał o Wiedźminie Geralcie?

Nierzadko można się natknąć na próby porównania Sapkowskiego i Tolkiena, jednak polska saga jest całkiem inna (mimo że imiona niektórych elfów jakby znajome, gdzieś już przeczytane, a poczucie nieuchronnego przemijania, zbliżającego się końca, obecne jest i tutaj). Bardziej dynamiczna, poruszająca tematy bliskie każdemu z nas. Przeznaczenie i nieskończoność przeplatają się z ludzkimi uczuciami i wątpliwościami. Autor nie boi się też pokazywania podstawowych ludzkich potrzeb i nie stroni od żartu. A ponadto - w fabułę wplątany jest nasz rodzimy bestiariusz.

I my mamy się czym pochwalić. O wyjątkowości tej sagi świadczyć może sukces trylogii gier, w której spotkamy naszych ulubionych bohaterów. Fantasy nie jest dla każdego (w końcu odmienne są gusta książkowe), ale "Wiedźmin" zasługuje na to, żeby przynajmniej spróbować dać mu szansę.

Zmuszanie się do przerywania czytania i zwalnianie tempa nic nie dało - koniec sagi i tak zbliżał się nieubłaganie. Mimo że to nie było pierwsze spotkanie z "Wiedźminem", ostatnią stronę powitałam z nostalgią - z ulubionymi bohaterami żegnałam się jak ze starymi przyjaciółmi. Postaci, które stworzył Andrzej Sapkowski, nie są płaskie i banalne, każda z nich ma swoją...