„Duma i uprzedzenie”, jak tytuł wskazuje, opisuje dzieje pewnego konfliktu. Mianowicie wraz z nowym dzierżawcą Netherfield Park, panem Bingley, przyjeżdża jego przyjaciel. Pan Darcy, to bajecznie bogaty, młody i przystojny jegomość, który zdaje się być jeszcze lepszym materiałem na męża niż Bingley. Niestety szybko wychodzi na jaw, że młodego panicza cechują wyniosłość i bardzo dosadne zasady dotyczące towarzystwa, w którym chciałby się obracać. Traci w oczach całego miasteczka, a zwłaszcza pani Bennet wykrzykującej na głos słowa pogardy dla mężczyzny śmiejącego wzgardzić towarzystwem jej córki Elżbiety. Bo własnie do takiego skandalu dochodzi na pewnym balu. Elżbieta oczywiście dzięki swojemu pogodnemu usposobieniu nie czuje się z tym jakoś szczególnie skrzywdzona, stara się jednak nie zaszczycać zarozumialca swoją uwagą. Sytuację Darcy’ego pogarsza jeszcze wieść o tym jak potraktował w przeszłości pewnego młodzieńca, ulubieńca panien Bennet. Czy może coś wyniknąć z tak niekorzystnej znajomości?

Gromadzi mi się w głowie tyle słów podziwu na temat omawianej lektury, że nie mam pojęcia od czego zacząć. Prawdopodobnie to będzie najbardziej chaotycznie wydana przeze mnie opinia.
Brawa za:
– Elżbietę – jej charakter i pazur. XIX-wieczna Anglia i kobieta dominująca intelektualnie nad mężczyzną wydaje się być abstrakcją, ale autorka rzeźbi ją niesamowicie pewny i umiejętny sposób;
– piękne wykpienie zarówno klasy średniej jak i tej najwyższej, szlacheckiej. Z powieści można wysnuć zadziwiająco prawdziwy wniosek, że tak jak wśród klasy robotniczej można wyciągnąć kogoś o nienagannych manierach i usposobieniu, tak wśród elity znajdziemy prostaka;
– naprawdę wartką fabułę. W porównaniu do powieści poprzedniej, do której klimatu trzeba było przywyknąć, a miejscami zdarzały się monotonne fragmenty, tutaj jest idealnie. Płynnie, zaskakująco, romantycznie i zabawnie gdzie trzeba;
– poczucie humoru Jane Austen. Jest nieśmiertelne. Napisała coś, co bawiło w XIX wieku i ponad dwieście lat później ja również co rusz śmieję się pod nosem;
– pana Darcy’ego. Moją drugą literacką miłość (laur pierwszeństwa niesie Gilbert Blythe). Uwielbiam tak budowane postaci. Wszystkie pozory wskazują na zupełnie inną sylwetkę. Trzeba się wysilić, poznać, zgłębić, żeby dokopać się do niesamowitego wnętrze, dostrzec skrzywdzone serce i wykpioną dumę, żeby zrozumieć;
– żywiołowy drugi plan, który fascynował na równi z wątkiem głównym.

Artykuł pochodzi ze strony: http://www.kanapaliteracka.pl/ksiazki/duma-i-uprzedzenie-recenzja/

„Duma i uprzedzenie”, jak tytuł wskazuje, opisuje dzieje pewnego konfliktu. Mianowicie wraz z nowym dzierżawcą Netherfield Park, panem Bingley, przyjeżdża jego przyjaciel. Pan Darcy, to bajecznie bogaty, młody i przystojny jegomość, który zdaje się być jeszcze lepszym materiałem na męża niż Bingley. Niestety szybko wychodzi na jaw, że młodego panicza cechują wyniosłość i...