Czym jest dla nas życie? Co jest dla nas ważne? Za czym pędzimy? Czy jesteśmy z niego zadowoleni?

*** Czy zdajemy sobie sprawę z naszego przemijania? ***

Zastanawiałem się jakiś czas, czy w ogóle ją przeczytać. Rożne rzeczy brałem pod uwagę.
Po jej przeczytaniu wiedziałem, że straciłem czas na to całe zastanawianie się...!!!
Piękna książka..., lecz nie psujcie sobie jej filmem, który ma mało wspólnego z książką...
Strasznie wszystko pomieszali, pozmieniali..., za dużo moim zdaniem...
Żałuje, że oglądałem film, choć kto by się spodziewał. Z reguły jego historie w filmach wypadają znakomicie.
Jak widać nie zawsze...

Dwie historie o miłości. Jedna historia kręci się wokół dwójki młodych ludzi, których nagle i niespodziewanie trafia strzała miłości, prosto w serce. To zawsze jest niespodziewane...
On ujeżdża byki, ona studiuje historie sztuki. Ona wychowała się w mieście, on dorastał na ranchu. Żyją w dwóch różnych, przecwistawnych względem siebie światach..
I co z tego..., język miłości nie poddaje się jakimś z góry narzuconym schematom. On ma swój rytm, idzie własną ścieżką, pod prąd..., by połączyć różnych ludzi i zamieszać trochę ich emocjami. To wszystko po to, by nadać ich życiu głębszy sens, by pokazać im jak wyglądają prawdziwe emocje..., prawdziwe, a nie te zasłyszane z różnych "mądrych" opowieści. Człowiek nie oszuka swoich prawdziwych emocji, nie ma na to żadnych szans.
Natomiast druga historia dotyczy staruszka, który jadąc samochodem wypada z drogi, samochód przebija metalową barierkę i zatrzymuje się na drzewie. Unieruchomiony za kierownicą, połamany, pokiereszowany, poobijany, cały we krwi i siniakach, czeka na śmierć, która niby jest blisko, ale jeszcze nie może do końca dopełnić dzieła swego zniszczenia. W tym oczekiwaniu wspomina swoją żonę, swoją wielką miłość, która odeszła kilka lat wcześniej.
Przepełniony tęsknotą, ogromnym poczuciem straty, ucieka do wspomień, które zbudowały ich wielką miłość. Jego tęsknota jest tak wielka, że jego świadomość staje się jakby halucynacją. Zaczyna bowiem rozmawiać ze zmarłą kilka lat wcześniej żoną. Ucieka do wspomnień, przez myśli przebiegają najpiękniejsze, najzabwniejsze, najsmutniejsze chwile. Chwile, które budowały ich piękną historię.

Chociaż historia tej młodszej pary, Lucka i Sophie to piękna opowieść, to w niektórych momentach wydawała mi się trochę naiwna. Nie chce mi się wierzyć w tak wzniosłe uczucia. Nie powiem, że są niemożliwe, nierealne, ale nie wierzę w to, że może być tak pięknie. Dawniej może było to bardziej możliwe, ze względu na czasy, ich inną specyfikę. Miłość była wtedy inaczej postrzegana w oczach ludzi. Dziś świat nie rozumie właściwie znaczenia tego słowa. Nie widzi w nim tej głębi, dobrze ukrytej, schowanej dla większości. Widzą ją tylko nie liczni. Smutne prawda, lecz nie ma co się oszukiwać.
Historia staruszka, kóry będąc w samochodzie opowiedział mi historię swojego życia, swojej miłości, swojego przmiejania była dla mnie strasznie prawdziwa. Pzypomniała mi o tym jak trownimy czas na chwile, które nic nie znaczą. Zapominamy o tym co ważne, o co powinniśmy walczyć.
Nasze życie jest podróżą, naszą najdłuższą wędrówką. Tylko jedną ją odbędziemy. To jakimi ścieżkami będziemy kroczyć, jakie decyzje podejmiemy, kogo ze sobą zabierzemy zależy tylko od nas. Liczmy na siebie, nie obwiniajmy nikogo za nasze błędy. Trzeba wziąć za nie odpowiedzialność.
Słuchajmy głosu, który w nas siedzi, który nam szepcze nieustannie...

On wie najlepiej...

Czym jest dla nas życie? Co jest dla nas ważne? Za czym pędzimy? Czy jesteśmy z niego zadowoleni?

*** Czy zdajemy sobie sprawę z naszego przemijania? ***

Zastanawiałem się jakiś czas, czy w ogóle ją przeczytać. Rożne rzeczy brałem pod uwagę.
Po jej przeczytaniu wiedziałem, że straciłem czas na to całe zastanawianie się...!!!
Piękna książka..., lecz nie psujcie sobie jej...