Znowu to zrobię. Znowu porównam do siebie 2 książki. Jednak czy to na pewno moja wina, że są do siebie aż tak podobne?
Kojarzycie 15 dni bez głowy — Davea Cousinsa?
Mamy jego damski odpowiednik.
Lucille i jej dziesięcioletnią siostrę Wren. Różnica? Laurenca lubiłam. Miał 15 lat, ale według mnie był zdecydowanie bardziej dojrzały niż jego odpowiedniczka z „Na przekór nocy”, która notabene ma lat 17.
Od początku. I teraz już tylko o samej Lucille. Życie jej, Wren i matki skończyło się wraz z trafieniem ojca do zakładu psychiatrycznego. Matka Lucille nie pogodziła się z tym. W ramach rozpaczy postanawia... zostawić dwie nieletnie córki i lecieć za facetem... ja nie oceniam.
I nagle okazuje się, że panna dorosła, wcale taka dorosła nie jest. Akurat w momencie, gdy naprawdę potrzebuje pomocy przyjaciół (zwłaszcza że ktoś musi zająć się młodszą siostrą) ta postanawia odtrącić wszystkich, którzy jej pomoc oferują. Unoszenie się dumą i honorem?
Nie... z mojej perspektywy zwykły gówniarski foch. „Bo wasza rodzina jest normalna a moja nie". Logiczne czyż nie? W dodatku cały świat musi kręcić się wokół niej, a jeśli tego nie robi foch się powiększa.
Jednak ta historia nie jest jakaś ogromnie tragiczna. Chyba wszystko uratował wątek miłosny. Na pewno znajdzie się grupa osób, która będzie zgorszona trójkątem miłosnym. A mi o dziwo (choć nie cierpię takich zagrywek) jakoś specjalnie nie przeszkadzał, a wręcz mnie zaciekawił.
Kolejne koło ratunkowe rzuciła autorka pisząc tę historię w sposób wyjątkowo ciekawy. Prosty, lekki, i barwny język zdecydowanie ratuje całość od porzucenia ją w przepaść mętnych, nieciekawych książek.

Znowu to zrobię. Znowu porównam do siebie 2 książki. Jednak czy to na pewno moja wina, że są do siebie aż tak podobne?
Kojarzycie 15 dni bez głowy — Davea Cousinsa?
Mamy jego damski odpowiednik.
Lucille i jej dziesięcioletnią siostrę Wren. Różnica? Laurenca lubiłam. Miał 15 lat, ale według mnie był zdecydowanie bardziej dojrzały niż jego odpowiedniczka z „Na przekór nocy”,...