Miałem niesamowity ubaw z tymi pojebanymi stworkami, dopóki nie pojawiły się cięższe wątki. Niesamowicie są te scenki poprowadzone, te tycie plany ogólne z ledwo widocznymi twarzami. To wszystko było tak nierealne, że nawet żarty z gwałtu uchodzą tu na sucho, a mam do nich ogromną awersję.

W środku nagle z randomowych przygód wchodzimy jednak w problemy psychiczne bohaterów - nadal jest śmiesznie, ale też dużo mroczniej. Nawet mnie ucieszyła ta droga - wyglądało, że mimo epizodycznego charakteru komiksu, zamieszczanego po części w sieci na przestrzeni wielu lat, gdzieś z tym wszystkim zmierzamy, do tego zaczynamy pojmować te relacje. Megg w ogóle okazała się być świetnie napisaną postacią kobiecą.

Dlatego tak dużym rozczarowaniem był "trzeci akt", który wraca do żartów o jaraniu, tripowaniu i dręczeniu sowy. Te historyjki są odtwórcze, zmęczone i niepotrzebnie gęstsze tekstowo niż takie zasługujące na prestiżowe nagrody szlagiery z początku jak "sowie chce się srać" albo "woźmy nieprzytomnego sowę wózkiem z supermarketu".
Do tego znamy już te postacie jak łyse konie na tym etapie, więc jest nam także sporo bardziej przykro, kiedyś komuś dzieje się krzywda.

Miałem niesamowity ubaw z tymi pojebanymi stworkami, dopóki nie pojawiły się cięższe wątki. Niesamowicie są te scenki poprowadzone, te tycie plany ogólne z ledwo widocznymi twarzami. To wszystko było tak nierealne, że nawet żarty z gwałtu uchodzą tu na sucho, a mam do nich ogromną awersję.

W środku nagle z randomowych przygód wchodzimy jednak w problemy psychiczne...