Czy tylko mi się wydaje, że Grace pół książki "wzdycha", że ciągle ma w gardle "kluchę" oraz nieustannie "głośno przełyka ślinę"? To było tak odrażające i nudne po dziesiątym razie, że zastanawiałam się czy nie porzucić dalszego czytania i czy jej ślinotok nie jest już aby chorobą... A przepraszam - jeszcze wiecznie "zatapiała się w błękicie oczu Jonathana". Ile razy można to czytać? Nie da się napisać tego innymi słowami albo wymyślić inną tandetę? Sam wątek był nijaki, książka nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia, po prostu ją czytałam, bo czytałam. Akcja nie wciągnęła mnie tak jak w przypadku pierwszej części, po prostu nie byłam tam i nie przeżywałam wydarzeń z bohaterami, było mi to obojętne czy główni bohaterowie będą razem czy nie. Z resztą tak często Jonathan miał humorki, że miałam ochotę palnąć tego faceta w łeb. A to głupie gąsię z maślanymi oczkami wszystko mu wybaczało i we wszystko wierzyło. Choć poznała w końcu znaczenie słowa "asertywność". Książka jest dla mnie gorszą kontynuacją z cukierkowym zakończeniem, w dodatku zamkniętym, bo dalsze losy Grace byłyby już chyba zbyt męczące i nudne, nie do przetrawienia... Poprzestanę i podziękuję na tej części.

Czy tylko mi się wydaje, że Grace pół książki "wzdycha", że ciągle ma w gardle "kluchę" oraz nieustannie "głośno przełyka ślinę"? To było tak odrażające i nudne po dziesiątym razie, że zastanawiałam się czy nie porzucić dalszego czytania i czy jej ślinotok nie jest już aby chorobą... A przepraszam - jeszcze wiecznie "zatapiała się w błękicie oczu Jonathana". Ile razy...