Są książki które wciągają od pierwszej strony. Są książki które wciągają dopiero do połowy a inne dopiero na ostatnich stronach wciągają czytelnika. Są książki które czyta się jednym tchem i są wspaniałe ale nie czuć jakoś ich wartości. Są książki które czuć tą wartość od pierwszej strony a jednak czytelnik męczy się z nią przez kilka tygodni. Ta książka wciąga i od pierwszej strony, i czyta się ją jednym tchem oraz czuć jej wartość, wyjątkowość którą czuć po całym ciele w czasie czytania i poczucie spełnienia zaraz po ukończeniu jej.

Jeśli miałbym wybierać swoją ulubioną książkę nie dałbym sobie z tym rady, ba nawet top 5 miałbym problem stworzyć - tyle wspaniałych tytułów. Ale jeśli miałbym wyznaczyć książki wyjątkowe i nadające jakiegoś czaru i spełnienia (ciężko mi to wyjaśnić, czuję się wyjątkowo wyróżniony mogąc je mieć i czytać) to tymi książkami byłyby bez wątpienia te pisane przez Mario Puzo. Co prawda nie wszystkie (Mroczna arena mnie pokonała, wynudziła i nie dałem rady jej ukończyć, Sycylijczyk wynudził mnie na śmierć i dopiero ostatnie 100 stron porwało, niestety było to za mało bym ją choć polubił) ale ich większość jest arcydziełami w moim mniemaniu. Ostatni don jest taką książką, jest to książka przede wszystkim o życiu, o wartościach, z przesłaniem oraz klimatem którego nikt poza Puzem nie umie stworzyć. Zwyczajowo na koniec każdej recenzji polecam książkę ale tu wydaje się to płytkie... Bo niby po co miałbym polecać tą książkę... Przecież jest arcydziełem i takich nie trzeba polecać.

Są książki które wciągają od pierwszej strony. Są książki które wciągają dopiero do połowy a inne dopiero na ostatnich stronach wciągają czytelnika. Są książki które czyta się jednym tchem i są wspaniałe ale nie czuć jakoś ich wartości. Są książki które czuć tą wartość od pierwszej strony a jednak czytelnik męczy się z nią przez kilka tygodni. Ta książka wciąga i od...