Dana Kollmann w swojej książce wielokrotnie tłumaczy się ze swojego specyficznego poczucia humoru - moim zdaniem niepotrzebnie. Wiadomo przecież, że osoby pracujące z umarłymi muszą jakoś odreagować, tym bardziej, jeśli zdarza im się napotykać zwłoki w różnych, nie zawsze godnych sytuacjach.
Mój problem jest taki, że nie zawsze z poczuciem humoru Dany mi po drodze. I nie chodzi tu bynajmniej o zwłoki, jako że dla mnie najbardziej obrzydliwą sceną w tej książce jest ta, w której Dana daje się lizać po twarzy swoim psom, które jednocześnie liżą się po odbytach. Ha-ha-ha. :-/
Nie trafił też do mnie obszerny nomen-omen ustęp o zachowaniu ludzi w toaletach. Zapewne też miało być zabawnie.
Dana ma problem z utrzymaniem na wodzy rozlicznych dygresji, często plącze się w opowiadaniu, gubi chronologię czy logikę wywodu. To wszystko sprawia, że czytelnik czuje się, jakby był na ploteczkach u trzpiotowatej sąsiadki.
Warto było przeczytać "Umarlaka", dowiedziałam się kilku ciekawych rzeczy i ubawiłam serdecznie kilka razy - co nie zmienia faktu, że forma tej książki bywa nużąca.

Dana Kollmann w swojej książce wielokrotnie tłumaczy się ze swojego specyficznego poczucia humoru - moim zdaniem niepotrzebnie. Wiadomo przecież, że osoby pracujące z umarłymi muszą jakoś odreagować, tym bardziej, jeśli zdarza im się napotykać zwłoki w różnych, nie zawsze godnych sytuacjach.
Mój problem jest taki, że nie zawsze z poczuciem humoru Dany mi po drodze. I nie...