Z reguły ostrożnie podchodzę do wszystkiego, co jest znane, lubiane, wychwalane pod niebiosa. Jak mi ktoś coś poleca to zwykle jest to pierwszy impuls, by nastawić się na absolutną krytykę.
Nie inaczej było z Kingiem.
Z tym, że King mnie rozłożył na łopatki. I to przy pierwszym podejściu, jakim był "Wielki Marsz". Król dał mi wszystko, czego dotychczas brakowało w czytanych książkach. Aż nie potrafiłam zrozumieć, jak ja sobie wcześniej radziłam bez zaspokajania tej perwersyjnej żądzy ujrzenia esencji zła kryjącego się w zakamarkach ludzkich serc oraz dawki tej bezsensownej, krwawej przemocy. Po pierwszych stronach po prostu zapomniałam, że miałam być złośliwa.

Może zastanawiacie się: "Kurde! Jak książka, w której bohaterowie po prostu idą, idą i nic tylko idą, może być interesująca?!" Otóż nic prostszego: King pokazuje ludzi takimi, jakimi są. To nie jest normalny stan rzeczy w książkach. Bohaterowie normalnych książek nie wydalają, jedzą tylko, jeśli ma to cel fabularny, są zmęczeni tylko, kiedy sobie o tym przypomną, a jeśli są ranni, to co najwyżej krwawią. A King robi tak: "Oto są ludzie. Jedzą, bo są głodni. Szczą, bo chce im się szczać. A jeśli postrzelimy ich w głowę, to - BAM! - patrzcie, jak szeroko rozpryskuje się mózg." Weź, człowieku, przeczytaj o tym i spróbuj przejść obojętnie, kiedy jeszcze nie wiesz, że King zawsze tak ma.

Druga sprawa: ludzie to żywe historie. A King pokazuje nam człowieka takim, jaki jest - ze wszystkimi jego wadami, zaletami, przyzwyczajeniami, wspomnieniami, nadziejami, całą osobowością - i robi to z wielką wprawą. Wszystko zachowuje właściwe proporce, następuje w odpowiednich momentach. Nic nie jest przesłodzone ani zbyt przedramatyzowane. Ot, takie sobie życie. Tu też ujawnia się magia przewrotności w konstrukcji zdań i skłonność do groteski, które również bardzo cenię.

I w końcu sama książka - tu ujawnia się kunszt literacki.
Można przeczytać jako historię tych, którzy byli na tyle naiwni bądź narwani, że zdecydowali się wziąć udział w tym samobójczym przedsięwzięciu.
Może też przeczytać jako alegorię ludzkiego życia - jak to startujemy w tym naszym życiowym marszu i idziemy ślepo przed siebie, po trupach do celu. Takich zależności jest w książce mnóstwo, określenie "Wielki Marsz" powinno w ogóle zostać jakimś związkiem frazeologicznym, symboliki jest tu zatrzęsienie.

A jednak zakończenie mnie rozczarowało - przynajmniej zaraz po przeczytaniu. Byłam wtedy jeszcze zbyt przyzwyczajona do konkretnych finalizacji, by docenić tę mnogość możliwości interpretacji. Umarł? Zwariował? Cóż... Teraz myślę, że to wcale nie było takie ważne. Chyba najważniejsze jest przesłanie, że żaden Marsz tak na prawdę nigdy się nie kończy.

Z reguły ostrożnie podchodzę do wszystkiego, co jest znane, lubiane, wychwalane pod niebiosa. Jak mi ktoś coś poleca to zwykle jest to pierwszy impuls, by nastawić się na absolutną krytykę.
Nie inaczej było z Kingiem.
Z tym, że King mnie rozłożył na łopatki. I to przy pierwszym podejściu, jakim był "Wielki Marsz". Król dał mi wszystko, czego dotychczas brakowało w czytanych...