Hasło "międzywojenna Warszawa" jest pewnym uproszczeniem. Warszawa w
1918 i w 1939 roku sprawia bowiem wrażenie dwóch różnych miast.
Ambasador francuski Jules Laroche wspominał o swoim przyjeździe do
stolicy Drugiej Rzeczypospolitej w 1926 roku, pisząc: "pierwszego dnia
naszego pobytu jechaliśmy jeszcze ulicami o złych brukach, między
rzędami domów o fasadach zwykle odrapanych". Dziesięć lat później jego
następca Leon Noël porównywał już wielkoświatowe życie w stolicy do
tego, którego można było zasmakować na XVIII-wiecznych salonach
francuskich. Niniejszy album poświęcony jest Warszawie rozpiętej między
tymi dwiema skrajnościami, Warszawie widzianej oczami jej mieszkańców:
spieszących się komunikacją miejską do pracy, handlujących na ulicy lub
schylających się nad laboratoryjnym biurkiem, a w czasie wolnym
zażywających wypoczynku w parku Łazienkowskim bądź na jednej z miejskich
plaż. Nie jest to cała prawda o Warszawie międzywojennej, ale jej drobny
wycinek, z pewnością wart przypomnienia.