Czytałam onegdaj powieści Nienackiego dla dorosłych - hity wydawnicze PRLu - i uważam, że są zwyczajnie średnie. Do serii z Panem Samochodzikiem się jako dziecko nie zbliżałam, bo moje przygodowe potrzeby w pełni zaspokajał niezrównany Niziurski. Przeczytawszy pierwszy egzemplarz spod znaku "Pana Samochodzika" jako osoba dorosła, odczuwam szczególny rodzaj satysfakcji wynikowej. Nagle się okazało, że Nienacki w naiwnej, uproszczonej narracji bardzo się sprawdza. Bohaterami powieści są osoby dorosłe, więc nie czuję się jak Guliwer w wiosce Liliputów. Do tego specyficzny klimat Polski Ludowej jest dla mnie z jakichś przyczyn osobliwie atrakcyjny, a jeśli powie się mi o czymś, że jest stare, nawiedzone i że straszą tam duchy (szczerze uwielbiam wszelkie konotacje i oddźwięki myślowe związane z frazami "w tym domu straszy" i "tam są duchy") to biorę z góry i bez najmniejszych zastrzeżeń. Nienacki połączył A z B ze świetnym wynikiem. Niesamowity dwór, w którym straszy... I to w latach 70. dwudziestego wieku w PRL! Biorę to. Narracja Nienackiego, jak wspomniałam, jest naiwna, ale to plus - jest bezpretensjonalna - KOMPLETNIE (nie można tego powiedzieć o jego "dorosłych" powieściach). Przy czym imponuje zaserwowana mimochodem wartość merytoryczna i smaczki na temat historii sztuki. Produkt finalny można podsumować jako ambitny Scooby Doo w PRLu (zresztą serie o Scooby Doo zaczęły powstawać w zbieżnych rocznikach) ale strasznie (nomen omen!) miło mi się to czytało! Jedyne, nad czym ubolewam, to że teraz tytułowego niesamowitego dworu nie przedstawiam sobie już jako tak niesamowitego, jak pewnie przedstawiałabym sobie kiedyś. Starałam się poczuć ten klimat wielkiego dworu, w którym straszy; tymczasem moja "dorosła" część podpowiadała mi, że dwór zapewne wcale nie był duży, a to, co dało się w nim podziwiać, to przepiękne szczegóły architektury i wystroju, gdzie mimo wszystko żaden duch nie chciałby mi się pokazać - nad czym zdecydowanie ubolewam. Podsumowując: OCZYWIŚCIE, że przeczytam inne części serii. Chociaż jestem dorosła od dłuższego czasu, wciąż potrafię się dostroić do nawiedzonych fal.

Czytałam onegdaj powieści Nienackiego dla dorosłych - hity wydawnicze PRLu - i uważam, że są zwyczajnie średnie. Do serii z Panem Samochodzikiem się jako dziecko nie zbliżałam, bo moje przygodowe potrzeby w pełni zaspokajał niezrównany Niziurski. Przeczytawszy pierwszy egzemplarz spod znaku "Pana Samochodzika" jako osoba dorosła, odczuwam szczególny rodzaj satysfakcji...