Książka po raz pierwszy szeroko ukazuje trud polskiego ruchu kobiecego w II Rzeczypospolitej ubiegania się o prawo do udziału w systemie obronnym kraju. Determinacja kobiet, ale i przygotowanie obronne wykorzystane zostały w ruchu oporu, także w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, gdzie z powodzeniem wykonywały zarówno zadania wchodzące w zakres pomocniczej służby wojskowej, jak w pojedynczych wypadkach walcząc w formacjach liniowych. Autorka wykazała, że choć rola kobiet w stworzonym systemie obrony kraju nie miała być decydująca, to racjonalnie wyszkolone i przygotowane kobiety odegrać mogły znaczącą rolę w pomocniczych działaniach polskiej wojskowości. Z pewnością mogły wesprzeć wojskową służbę sanitarną, łączność, intendenturę, administrację, opiekę nad żołnierzem, czy też bardzo ważną rolę oświatowo-kulturalną i propagandową. Dostrzec też należy możliwość zastąpienia mężczyzn w produkcji, w tym na potrzeby frontu. Miało to pewien wpływ i na współczesny model Wojska Polskiego, w którym kobiety stanowią coraz większą jego część