Nie znam bardziej pesymistycznej i ogołoconej ze złudzeń poezji niż ten tomik. Aż chciałoby się go określić Cioranem poezji. Same wiersze i język - dobre.

Nie znam bardziej pesymistycznej i ogołoconej ze złudzeń poezji niż ten tomik. Aż chciałoby się go określić Cioranem poezji. Same wiersze i język - dobre.

Z jednej strony śmierć w najohydniejszym stanie rozkładu, a z drugiej tymianek symbolizujący przyrodę, ziemię, w którą rozkład śmierci się wchłania. Rzeki płyną przez doliny, szumią lasy, a pod wzgórzami ciała ludzkie obracają się w szkielety.

"Za drzewami jest inny świat,
kiedy indziej wypada tam odpust,
w chłopskich kotłach pływają zmarli, a wokół kałuż
topnieje cicho słonina z czerwonych szkieletów"

Gdybym uprzednio nie przeczytała "Wymazywania", nie doszukałabym się w tych wierszach próby rozliczenia z krajem, z którym nie czuł się mentalnie związanym, z rodziną, z którą nie łączyło go nic poza pokrewieństwem. W wierszach dominuje sielski krajobraz, kryjący ślady zbrodni, ludobójstwa oraz pospolite życie pospolitych ludzi, maskujących pospolitą codzienną żmudną pracą popełnione zbrodnie.
Przygnębiający turpistyczny obraz mieszający się z opisami niemal arkadyjskimi. Czasem makabryczny, czasem wzruszająco smutny. Odczuwa się siłę demonów wykuwających ślady w psychice autora, zataczających koła i elipsy, obracających kilkoma obrazami w jego pamięci. Zmuszają go do myślenia o zbliżającej się śmierci. W przypadku Bernharda nadeszła po około 40 latach od powstania tych wierszy, które stworzył na początku swojej kariery pisarskiej.

Przytłaczająca i przygnębiająca lektura, absolutnie nieodpowiednia dla kogoś, kto np. chciałby się wydobyć z depresji, gdyż może ją jeszcze pogłębić. Nie potrafię określić, czy jest to na tyle wartościowa poezja, by zasługiwała na publikację w oderwaniu od nazwiska autora. Dla mnie uzupełnienie "Wymazywania".

Z jednej strony śmierć w najohydniejszym stanie rozkładu, a z drugiej tymianek symbolizujący przyrodę, ziemię, w którą rozkład śmierci się wchłania. Rzeki płyną przez doliny, szumią lasy, a pod wzgórzami ciała ludzkie obracają się w szkielety.

"Za drzewami jest inny świat,
kiedy indziej wypada tam odpust,
w chłopskich kotłach pływają zmarli, a wokół kałuż
topnieje cicho...

Szanowni Państwo,
to, że poezje Bernharda przeszły bez echa, nie jest przypadkiem. Gdybym musiała wybrać jego najgorszy wiersz, miałabym ogromny problem – taka gama! Oczywiście, jest kilka dobrych, ale nie po to piszę tę opinię, żeby szukać na siłę mocnych stron. Chcę Państwa przestrzec.

Jeśli już zdecydują się Państwo na lekturę tego zbioru, polecam:
1) nie czytać podczas jazdy – mdłości
2) nie czytać będąc zmęczonym – nuda
3) nie czytać bez zaznajomienia się z prozą Bernharda – inaczej: uraz i rozpacz niewarta trzydziestu złotych

Rozumiem, że autor zajmował się poezją, gdy był jeszcze młody i dopiero poznawał to przedpiekle, ale jest w tej młodzieńczej twórczości egoistą, którego naprawdę trudno znieść – moje rozczarowania, moja śmiertelność, wszystko mojejamnie – nie mam pojęcia, gdzie on zmieścił się z tym swoim nadętym „ja”. Niejedni romantycy byli bardziej znośni.

„Śmierć i tymianek”? Wrzucić w otchłań zapomnienia.

Szanowni Państwo,
to, że poezje Bernharda przeszły bez echa, nie jest przypadkiem. Gdybym musiała wybrać jego najgorszy wiersz, miałabym ogromny problem – taka gama! Oczywiście, jest kilka dobrych, ale nie po to piszę tę opinię, żeby szukać na siłę mocnych stron. Chcę Państwa przestrzec.

Jeśli już zdecydują się Państwo na lekturę tego zbioru, polecam:
1) nie czytać...