Oryginalność w świecie pisarzy jest naprawdę ogromną sztuką. Czytelnicy, znudzeni typowymi schematami, jakie wykształciły się w ciągu kilkunastu lat, wciąż szukają czegoś nowego - a autorzy, zamiast serwować im powiew świeżości, idą na przysłowiową łatwiznę i wciąż posługują się tymi samymi, nudnymi zagraniami, których przewidywalność doprowadza nas do białej gorączki. Ile razy natrafiamy na z pozoru interesującą powieść, która po bliższym poznaniu okazuje się być tak sztampowa, że żałujemy jej kupna? Jak często spotykamy się z historią, która byłaby wspaniałą alternatywą dla miłośników fantasy, gdyby nie mdli, bezbarwni bohaterowie? A, w porównaniu do tego, czy rzadkością jest poznanie historii tak oryginalnej, że zapiera nam dech w piersiach, a w myślach przesyłamy autorce najszczersze wyrazy wdzięczności?
Tak, Magonia to zdecydowanie właśnie taka powieść.
Jeżeli miałabym pomyśleć o jednym słowie, które doskonale zawarłoby w sobie wszelkie targające mną w tym momencie emocje, byłby to wyraz tajemnica - cała opowieść bowiem krąży niejako po nieznanym gruncie, kiedy Aza powoli odkrywa świat, o którego istnieniu nie miała dotąd pojęcia. W końcu, przyznajmy się, kto by uwierzył, że pewnego dnia podczas lekcji dziewczyna zauważa płynący po niebie, niesamowicie realistyczny statek, i nie uznałby tego za halucynacje? Komu przyszłoby na myśl, że Aza tak naprawdę nie przyswaja ziemskiego powietrza, a jej choroba ulotni się w chwili, kiedy wzniesie się nad chmury, by poznać swoje prawdziwe przeznaczenie? Z każdą stroną Magonii poznajemy więc coraz więcej niedokończonych wątków, które odkrywają przed dziewczyną szokujące fakty na temat jej doczesnego życia, rodziny i tego, kim jest naprawdę - nigdy nie możemy mieć pewności, czy to, co Maria Dahvana Headley wpajała nam przez ostatnie kilkanaście stron, za chwileczkę nie okaże się totalnym nieporozumieniem. Ta książka to prawdziwa oaza oryginalności, nieprzewidywalności, świetnego, głębokiego klimatu i wspaniale splecionych wątków - czego, z pozoru, chcieć więcej?
Jednakże nie poprzestawajmy na samych pozytywach, ponieważ jest parę rzeczy, które mogłyby nie wydawać się tak niesamowite - po pierwsze, w historię naprawdę wciągnęłam się dopiero gdzieś koło ostatnich stu stron, kiedy to dopiero zatraciłam się w prowadzeniu akcji i pragnęłam, by historia Azy potrwała jeszcze dłużej - wcześniej cały czas wydawało mi się, że fabuła wlecze się jak flaki z olejem, skupiając się bardziej na kwiecistym stylu autorki, niż na posuwających się naprzód wydarzeniach i właściwym temacie książki. Aczkolwiek kiedy nadeszły ostatnie strony, a ja byłam szczerze zafascynowana nagłym przyspieszeniem biegu historii Azy, zdawało mi się, że Maria Dahvana Headley niepotrzebnie wszystko zagmatwała, tworząc zbyt wiele tych samych wątków naraz. Główna bohaterka, która przez większość czasu zdawała się być zdecydowana, buntownicza oraz bardzo silna, nagle zaczęła mieć ogromne wątpliwości i dochodziła do, cóż, raczej nierozsądnych wniosków, a cele, które na samym początku powzięła, nagle stały się dla niej nieważne.
Przechodząc jednak do samego wykreowania bohaterów, muszę przyznać, że po raz pierwszy od sporej ilości czasu udało mi się natrafić na takich, którym mam naprawdę mało rzeczy do zarzucenia. I Aza, i jej najlepszy przyjaciel już na pierwszych kartkach powieści dali się polubić, przedstawiając swoją oryginalność od najlepszej strony - pokazali po sobie, że ich przyjaźń nie była dziełem przypadku, ale złożoną relacją, która trwała od wczesnego dzieciństwa, udowodnili, że są w stanie poświęcić dla siebie wszystko. Więc choć nie brak w tej powieści zachowań, które bym potępiła, ogrom wspaniałości, jaką przekazują sobie nasi bohaterowie, rekompensuje je wszystkie.
Podsumowując, chyba ciężko wywnioskować po tej recenzji, czy polecam Magonię, czy wręcz przeciwnie - odradzam jej lektury. Jednakże stwierdzam, że warto poznać historię Azy i odszukać krztę oryginalności pośród morza schematów, w jakich powoli tonie dystopijna literatura.
Pozdrawiam, Patty z bloga pattbooks.blogspot.com!

Oryginalność w świecie pisarzy jest naprawdę ogromną sztuką. Czytelnicy, znudzeni typowymi schematami, jakie wykształciły się w ciągu kilkunastu lat, wciąż szukają czegoś nowego - a autorzy, zamiast serwować im powiew świeżości, idą na przysłowiową łatwiznę i wciąż posługują się tymi samymi, nudnymi zagraniami, których przewidywalność doprowadza nas do białej gorączki. Ile...