Swój rozum, na szczęście, jeszcze mam. Nie doszukuję się wszędzie spisków. A w taką papkę, jaką mi tutaj na łamach tej książki zaserwowano, nie uwierzę tylko dlatego, że autor tak bardzo chce wyjść na dobrego dziennikarza śledczego, który nie cofnie się przed niczym, byle tylko zdobyć... i tu właśnie pierwsza wątpliwość: Sumliński próbuje przekonać, że szuka prawdy. Ja węszę sensację. Nie jestem pelikanem i nie łyknę tego bez poddania w wątpliwość szeregu wniosków, jakie autor wysnuł na podstawie właściwie tylko własnych wrażeń, nie zaś dowodów. I spieszy wyjaśnić, dlaczego nie szukał dowodów - bo wszystkie zostały zniszczone. Jasne...

Myślałam, liczyłam, że ta książka będzie czymś innym niż tylko stertą sensacyjnych informacji, w 90% wynikających z zeznań i wyjaśnień dzisiaj już "gwiazdy show-biznesu", czyli Sokołowskiego. Do tego jeszcze naprawdę kiepski warsztat - zwłaszcza pod względem interpunkcji. To ma być dziennikarz? Przeszkadzało mi również przekonanie o własnej nieomylności i totalna i całkowita paranoja autora. To nie Watergate. Naprawdę.

I naprawdę liczyłam, że będzie o tym, czego Masa nie powiedział. Co pozostawił sobie i dlaczego. A skoro coś przemilczał, to dlaczego nadal jest świadkiem koronnym?

A ta książka... cóż, nic nowego, nie wniosła do mojej wiedzy. Totalnie nic.

Swój rozum, na szczęście, jeszcze mam. Nie doszukuję się wszędzie spisków. A w taką papkę, jaką mi tutaj na łamach tej książki zaserwowano, nie uwierzę tylko dlatego, że autor tak bardzo chce wyjść na dobrego dziennikarza śledczego, który nie cofnie się przed niczym, byle tylko zdobyć... i tu właśnie pierwsza wątpliwość: Sumliński próbuje przekonać, że szuka prawdy. Ja...