Recenzja również na BLOGU KTO CZYTA - NIE PYTA: kto-czyta-nie-pyta.blog.pl fb.com/ktoczytaniepyta
ZAPRASZAM! :)

Bywają takie chwile w życiu, że ciężko się pogodzić z własnym położeniem… Wszystko wydaje się bolesne i pozbawione sensu, a los rzuca pod nogi kolejne kłody. Trzeba jednak wierzyć z całego serca, że znów nadejdzie świt i wraz ze słońcem przyniesie nadzieję i siłę do walki.

Kobiety przedstawione w książce doskonale wiedziały, że należy walczyć o swoje! Były silne, odważne i zwykle niezależne. Mówię o kobietach, a nie o kobiecie, bo autorka przedstawia nam historię paru pokoleń rodziny Karoliny, której losy poznajemy na samym początku.


Jestem pod wrażeniem bardzo rozbudowanej fabuły! Autorka szczegółowo opisuje perypetie Karoliny – pełne problemów, zmartwień i niedopowiedzeń. Dziewczyna ukrywa bowiem przed mężem i całą rodziną straszną prawdę o swojej przeszłości. Może gdyby wiedziała, jak jej przeszłość wpłynie na inne pokolenia, to postąpiłaby nieco inaczej?


Wiele można powiedzieć o tej książce, ale na pewno nie to, że akcja jest wartka… Powolnego biegu wydarzeń nie uznaję tutaj jednak za wadę! Anna J. Szepielak bez pośpiechu pokazuje nam losy Karoliny, a później jej wnuczek, prawnuczek a nawet praprapraprawnuczek. Przez całą książkę zdążyłam się mocno zaprzyjaźnić z tą rodziną, przez co z każdą stroną czytałam z większym zaangażowaniem i ciekawością.

Zachwyt budzi tutaj również język, jakim posługuje się autorka! Książka zaczyna się w XIX wieku i początkowo jest bogata w archaiczne słownictwo. Sytuacja powoli się zmienia z biegiem lat i jednocześnie stron! Koniec książki prezentuje bowiem współczesne czasy.


Nie da się ukryć, że Anna J. Szepielak serwuje nam romantyczny spacer po różnych okresach historycznych! Wiedzie nas od zamierzchłych czasów – pozbawionych prądu, przez PRL, aż do współczesności. Wszystko jest tutaj starannie dopasowane – język, ludzka mentalność, poziom techniki, sytuacja polityczna i wiele innych elementów, które idealnie ze sobą współgrają. Taka dokładność wymagała na pewno dużej koncentracji i zaangażowania, za co autorce należy się głęboki ukłon!

W Znów nadejdzie świt zachwyca mnie również poetyckość, piękne opisy oraz prawdziwy obraz wsi, który poznałam z autopsji. I (ponieważ jestem typowym mieszczuchem) niezbyt dobrze to wspominam. Każdy jednak ma inne zdanie na temat wsi! Ja potrzebuję prywatności i wolności od wszelkich plotek i wściubiania nosa w moje sprawy i właśnie dlatego wolę miasto i jego anonimowość.


Znów nadejdzie świt polecam przede wszystkim tym kobietom, które lubią niespieszną akcję, piękny język, barwne opisy i rodzinne perypetie… Wbrew pozorom wiele się można z tej książki nauczyć – tolerancji, szacunku do drugiego człowieka i umiejętności wybaczania błędów. Kobiety z tej rodziny wiele przeszły, ale zawsze kochały całym sercem, mądrze zajmowały się rodziną i miały niesamowitą wewnętrzną siłę! Dla wielu z nas powinny być autorytetem i inspiracją. Mam nadzieję, że Was też zmotywują do działania i wzięcia losu we własne dłonie…

Recenzja również na BLOGU KTO CZYTA - NIE PYTA: kto-czyta-nie-pyta.blog.pl fb.com/ktoczytaniepyta
ZAPRASZAM! :)

Bywają takie chwile w życiu, że ciężko się pogodzić z własnym położeniem… Wszystko wydaje się bolesne i pozbawione sensu, a los rzuca pod nogi kolejne kłody. Trzeba jednak wierzyć z całego serca, że znów nadejdzie świt i wraz ze słońcem przyniesie nadzieję i...