Zakończenie historii. Sherlock Holmes postanawia przestać być marionetką w rękach wampirów i poznaje prawdę kryjącą się za motywacją jego przeciwnika. Podobało mi się, że pogłębiono historię głównego czarnego charakteru, a fabuła w pewnym momencie obraca się o 180 stopni. Finałowe starcie pozwala Sherlockowi wykorzystać jego zainteresowanie naukami ścisłymi. Niestety ucierpieli na tym inni bohaterowie – wampiry są tu w większości pokazane jako bezduszni krwiopijcy. Dobrze jednak, że była manifestacja ich mocy. Naprawdę szkoda, że zmarnowano nową towarzyszkę Holmesa – zapowiadała się na ciekawą postać, a tu ją strasznie spłycono. Na plus, że scenarzysta pamiętał o ówczesnej sytuacji Sherlocka i w większości wypadkach działa on w przebraniu. Rysunkowo nie jest nadzwyczajnie – postacie czasami ciężko odróżnić od siebie, ale nie jest tragicznie – dobrze oddano klimat XIX-wiecznego Londynu. Ogólnie cała dylogia nie ma specjalnego wpływu na przygody Wielkiego Detektywa i całość należy traktować jako niezobowiązującą rozrywkę dla niewybrednych.

Zakończenie historii. Sherlock Holmes postanawia przestać być marionetką w rękach wampirów i poznaje prawdę kryjącą się za motywacją jego przeciwnika. Podobało mi się, że pogłębiono historię głównego czarnego charakteru, a fabuła w pewnym momencie obraca się o 180 stopni. Finałowe starcie pozwala Sherlockowi wykorzystać jego zainteresowanie naukami ścisłymi. Niestety...