„Jeśli się odnajdziemy, kotku” to już trzeci tom z tej serii, gdzie „kotek” zawsze pojawia się w tytule.Jeśli ktoś już czytał wcześniejsze tomy to wie, przed jakimi wyzwaniami stanęły postacie wymyślone przez Wiolettę Sawicką. A muszę powiedzieć, że poczujemy się jak na huśtawce i to od samego początku. Nie tylko Anna będzie na rozdrożu, choć ona jest tutaj główną bohaterką. To jej osoba wprawiła machinę w ruch i zbiera żniwo swoich wyborów.Nienawiść bywa ślepa i uparta. Bywa egoistyczna… Czasami mija, gdy już jest za późno, a wtedy wyrzuty są coraz większe. Autorka wpuściła swoich bohaterów w bagienko, małe błotko, które nie łatwo sprać, a które zostawia jakieś tam ślady. Opisała różne odcienie miłości, które są wartością w życiu każdego człowieka… nie tylko miłość do ludzi, ale i zwierząt. Poruszyła ważne tematy dodając do nich solidną szczyptę nadziei i wzruszeń. Zarówno ta część jak i cała seria jest typowo w babskim klimacie. Jeśli już ktoś przeczytał poprzednie część, to tym bardziej powinien sięgnąć po najnowszą.
„Jeśli się odnajdziemy, kotku” jest idealnym dopełnieniem reszty. Można by się doczepić do niektórych fragmentów, że niby „oklepane” czy coś w tym stylu, jednak nie ulega wątpliwości, że całość jest smaczna. Z czystym sumieniem mogę ją polecić miłośnikom poprzednich tomów, jak i tym, którzy szukają ciekawej serii, która wciąga i relaksuje. Dla mnie ta część ma jeszcze większą wartość, gdyż odzwierciedla moje ukryte marzenie, odnalazłam w niej własną cząsteczkę, która umiliła mi czytanie.

http://www.zapiski-okularnicy.pl/2015/08/wioletta-sawicka-jesli-sie-odnajdziemy.html

„Jeśli się odnajdziemy, kotku” to już trzeci tom z tej serii, gdzie „kotek” zawsze pojawia się w tytule.Jeśli ktoś już czytał wcześniejsze tomy to wie, przed jakimi wyzwaniami stanęły postacie wymyślone przez Wiolettę Sawicką. A muszę powiedzieć, że poczujemy się jak na huśtawce i to od samego początku. Nie tylko Anna będzie na rozdrożu, choć ona jest tutaj główną...