Przystojny i wykształcony młodzieniec otrzymuję posadę nauczyciela w zatęchłej dziurze, tam poznaje piękną nieznajomą i dla niej traci swoją dotychczas pełną rozsądku głowę. Jako dwunastolatka łykałabym to jak pelikan, ale dobija mi ćwierćwiecze i nie mogę uwierzyć jaką szmirę popełniła w tej książce Montgomery.

Tutaj idea miłości opiera się na pięknym wyglądzie wybranki. Jej wykształcenie, wiedza, inteligencja, poczucie humoru, styl bycia lub pasje - nie mają żadnego znaczenia. Możesz być nawet niewidoma, głucha lub niema, ale jednocześnie posiadać piękną twarz i już wygrałaś w konkursie na znalezienie dobrej partii za męża. Nie ma co ukrywać, że główny bohater taką partią nie jest. Przystojny, bystry, wykształcony, oczytany, romantyczny. Nic tylko brać do ołtarza i za niego za mąż wychodzić. I to mnie najbardziej zdumiewa i wkurza jednocześnie: w innej książce autorka skupiła na innej idei miłości - połączeniem dwojga dusz, miłości wynikającej z życia we wspólnocie.

Dlatego wystawiam książce taką ocenę. Nie akceptuję idei miłości skupiającej się na powierzchowności. Bo czymże Kilmeny poza swoją piękną twarzą, mogła zwrócić uwagę swojego wybranka? Grą na skrzypcach? Być może, ale ja tego nie kupuję. Może źle to o mnie świadczy, może zazdrość przeze mnie przemawia, ale zdecydowanie bardziej wolę "Błękitny zamek" niż "Dziewczę z sadu".

Aye!

Przystojny i wykształcony młodzieniec otrzymuję posadę nauczyciela w zatęchłej dziurze, tam poznaje piękną nieznajomą i dla niej traci swoją dotychczas pełną rozsądku głowę. Jako dwunastolatka łykałabym to jak pelikan, ale dobija mi ćwierćwiecze i nie mogę uwierzyć jaką szmirę popełniła w tej książce Montgomery.

Tutaj idea miłości opiera się na pięknym wyglądzie wybranki....