O języku i walorach literackich tej opowieści powiedziano już wiele. Ja nie podejmę się napisania pochwał - mam uzasadnione obawy, że równie spektakularny efekt osiągnąłbym próbując skomponować nokturn na cześć Chopina czy malując laurkę Rembrandtowi.

To zła książka, to książka zła. Tyle go w niej. Nie tego krzyczącego z pasków TV; i też nie mistycznego, z obrazków religii. Tu mamy zło ontyczne, codzienne i dotykalne, dwulicowe w (dosłownie) obrazowy sposób. Powszednie.

Wotton. Spiritus movens przemiany piękna w jego karykaturę, demiurg i mistrz drugiego planu. Protoplasta dzisiejszych guru od kioskowego coachingu psychiki, których rosnąca popularność każe się zastanowić nad faktycznym znaczeniem efektu Flynna. Racjonalizujący własne oportunistyczne "zasady" i relatywizujący wszystkie uniwersalia. Trudno powiedzieć, czy bawi się swoim cynizmem, czy faktycznie zrobił z niego jedyną przez siebie wyznawaną wartość. Świadomy siły własnego oddziaływania, ujmujący, dusza towarzystwa. Szuja we fraku.

Natomiast Dorian to postać jak z antycznej tragedii, która jednak (mimo, że nie została wcale źle skonstruowana) nie wzbudziła moich większych emocji. Wiedział, co robi, czego chce, świadomie i odpowiedzialnie obrał drogę, cele i wartości. Potem wprowadzał je w życie z poklaskiem otoczenia - tego, które sam wybrał i o którego względy zabiegał. Lekceważąc często ludzi oraz momenty, które mogły mu pomóc odwrócić bieg wypadków, uciekał przed niewygodną refleksją i konsekwentnie chował (bo tak jest najprościej) swój prawdziwy profil za kotarą. Ukrył go jednak wyłącznie przed otoczeniem, ale do końca nie zdołał go schować przed sobą.

Na szczęście to tylko książka, którą można odłożyć na półkę. Czy warto przeczytać? A to już zależy od tego, czy chce się spojrzeć pod własną zasłonę.

O języku i walorach literackich tej opowieści powiedziano już wiele. Ja nie podejmę się napisania pochwał - mam uzasadnione obawy, że równie spektakularny efekt osiągnąłbym próbując skomponować nokturn na cześć Chopina czy malując laurkę Rembrandtowi.

To zła książka, to książka zła. Tyle go w niej. Nie tego krzyczącego z pasków TV; i też nie mistycznego, z obrazków...