Kto nie chciałby być bogaty?

Nie znam takiej osoby. A jeśli ktoś wyjątkowo głośno zaprzecza postawionej przeze mnie tezie, to zwyczajnie nie chce zostać odebrany jako członek zbiorowości materialistów. W naszej podświadomości tkwi gdzieś stereotyp, w którym bogactwo równa się przestępstwo, równa się brak szczęścia, równa się wielka tragedia.

Idąc tropem tego szablonowego myślenia, przedstawię Wam dzisiaj książkę, która oprócz tego, że dowodzi iż „pieniądze szczęścia nie dają”, to mówi także, że lepiej być nieszczęśliwym podróżując prywatnym odrzutowcem niż na rowerze.

Naprawdę bardzo dawno nie spotkałam książki, która nie pasowałaby do mnie, do mojego gustu i charakteru jak „Bajecznie bogaci Azjaci”. Książka Kevina Kwana opowiada historię Rachel Chu, która wyjeżdża ze swoim chłopakiem do Singapuru na ślub przyjaciela. Na miejscu odkrywa, że rodzina Nicka jest bajecznie bogata. Z czasem członkowie owej familii próbują podstępem doprowadzić do rozstania pary, bo czy „w takiej scenerii i w otoczeniu takich ludzi może odnaleźć się ktoś spoza elity”?

Historia, o której istnieniu każdy z nas ma świadomość. Bogactwo i przeciętność, zupełnie odmienne klasy społeczne, a co za tym idzie mnóstwo konfliktów. Autor „Bajecznie bogatych Azjatów” tworzy z tego opowieść na prawie pięćset stron dodając od siebie ironię, swadę i coś w rodzaju złośliwej kąśliwości. Jak dla mnie to mieszanka silnie trująca.

Nie kupuję tych połączonych ze sobą historii rodem ze znanego portalu plotkarskiego. Czytanie tej książki przypomina mi spędzanie czasu z babcią nad nudnym serialem, na którym wszyscy wieszają psy, a jego oglądalność z tygodnia na tydzień nadal rośnie. Jedyne co zasługuje na uwagę w książce Kevina Kwana to wspomniana wcześniej przewijająca się ironia i coś w rodzaju oryginalności. Nie natrafiłam nigdy wcześniej na książkę o podobnej tematyce.

„Bajecznie bogaci Azjaci” to książka po prostu słaba. Ot „czytadło”! Szablonowe i mające mało inteligentny charakter. Dzieło, które miało być niezobowiązujące i zabawne stało się przegadane, nudne, przypominające miksturę dziesięciu telenowel. Zaraz po rzuceniu okiem na drzewo genealogiczne można stwierdzić, że nagromadzenie postaci w tej książce przyprawia o ból głowy.

Anna Wintour powiedziała o tej książce, że jest „kąśliwie zabawna”, a Jackie Collins, że jest „oryginalna i porywająco śmieszna. Jak przejażdżka rollercoasterem.” Jeśli chodzi o mnie, zdecydowanie nie odnajduję się w klimatach przypominających „Dynastię”. Szanuję próbę wysnucia głębszych refleksji z tematu, w którym zdawałoby się nie ma miejsca na jakiekolwiek przemyślenia, ale ostatecznie porzucam dzieło Kevina Kwana bezpowrotnie. Coś w mojej głowie krzyczy, że życie jest za krótkie, żeby poświęcić kolejną godzinę dla bogatych Azjatów.

www.NiebieskaObwoluta.blogspot.com

Kto nie chciałby być bogaty?

Nie znam takiej osoby. A jeśli ktoś wyjątkowo głośno zaprzecza postawionej przeze mnie tezie, to zwyczajnie nie chce zostać odebrany jako członek zbiorowości materialistów. W naszej podświadomości tkwi gdzieś stereotyp, w którym bogactwo równa się przestępstwo, równa się brak szczęścia, równa się wielka tragedia.

Idąc tropem tego...