Bardzo, bardzo, bardzo rzadko kiedy podejmuję decyzję o tym, żeby przerwać czytanie danej książki i już więcej do niej nie wracać. Jeszcze rzadziej, żeby wypowiedzieć się na temat książki, której nie przeczytałam do końca. Ale nie dało się inaczej. Spoglądając na tytuł, okładkę i opis miałam wrażenie, że jest to jedna z najlepszych książek, po jakie mogę sięgnąć. W końcu łączyła moją starą pasję (autostopowanie) i gorący (dla mnie) temat, który ostatnio zaczęłam zgłębiać (wspinaczka). Do tego po mocno męskiej, technicznej i prlowskiej narracji Tadeusza Piotrowskiego miałam nadzieję na lżejszą i w nieco innym duchu, ale dalej wartościową i sensowną lekturę. Niestety. Zamiast chłonąć każdy dzień podróży i walki z własnymi słabościami, ziewałam albo się śmiałam. Chociaż trochę musiałam powalczyć ze sobą, np. po to, żeby pozbyć się idiotycznych rozmyślań, czy aby autorka też nie sprzedaje jakichś kalendarzyków z natchnionymi sentencjami (wzorem pewnej blond podróżniczki). Przepraszam, bo być może i jest naprawdę twardą kobietą, nieźle zna się na wspinaniu i można się od niej (a może nawet i z tej książki) dowiedzieć wielu przydatnych rzeczy, ale ja po prostu nie dałam rady.

Bardzo, bardzo, bardzo rzadko kiedy podejmuję decyzję o tym, żeby przerwać czytanie danej książki i już więcej do niej nie wracać. Jeszcze rzadziej, żeby wypowiedzieć się na temat książki, której nie przeczytałam do końca. Ale nie dało się inaczej. Spoglądając na tytuł, okładkę i opis miałam wrażenie, że jest to jedna z najlepszych książek, po jakie mogę sięgnąć. W końcu...