Cierpiąca na amnezję po wypadku Kate dowiaduje się o śmierci męża w katastrofie lotniczej. Przez przypadek natrafia w biurku męża na fotografię małej dziewczynki, niezmiernie podobnej do niej samej. W szufladzie znajduje również dokumenty, które zaczynają budzić jej wątpliwości, wręcz podejrzliwość, że jej wiedza dotycząca wypadku, w którym straciła pamięć niewiele ma wspólnego z rzeczywistością. Jak długo była w śpiączce, który szpital ją leczył, dlaczego jej mąż jest podpisany na dokumentach jako lekarz prowadzący? Kate zaczyna szukać odpowiedzi na te i inne pytania i stopniowo poznaje zaskakującą prawdę o swoim życiu sprzed wypadku.

Splot niesamowitych okoliczności, nagromadzenie nieprawdopodobnych sytuacji, namiętny romans (ach ta chemia) z sensacyjnym wątkiem w tle (niestety tylko w tle, bo romans wybija się na plan pierwszy),mogłyby stworzyć z powieści Elisabeth Naughton dość ciekawą, aczkolwiek niewymagającą lekturę na kilka godzin. Jednak powieść zaczęła mnie nużyć powtarzającymi się sytuacjami, wątpliwościami bohaterki, irytowały mnie nieprawdziwe postaci, jak na przykład dziewięcioletnia dziewczynka, zachowująca się jak zbuntowana i przemądrzała nastolatka u szczytu swoich możliwości, żeby pokazać dorosłym ich miejsce i jej cudowna, zarazem błyskawiczna przemiana, denerwował mnie mdły, nieprzekonujący, naciągany i pozbawiony dreszczyku wątek sensacyjny. Tu od początku wiadomo, jak się to wszystko skończy, chociaż sprawcę poznajemy późno, bez żadnych jednak emocji, tak jak emocji pozbawiona jest ta wielka i naciągana mistyfikacja. Nuda. Można przeczytać, ale po co?

Cierpiąca na amnezję po wypadku Kate dowiaduje się o śmierci męża w katastrofie lotniczej. Przez przypadek natrafia w biurku męża na fotografię małej dziewczynki, niezmiernie podobnej do niej samej. W szufladzie znajduje również dokumenty, które zaczynają budzić jej wątpliwości, wręcz podejrzliwość, że jej wiedza dotycząca wypadku, w którym straciła pamięć niewiele ma...