Książka ciekawa, aczkolwiek pod względem jakościowym nieco nierówna. Można wyróżnić w niej dwie główne części odpowiadające z grubsza jej dwóm połowom, które nie zawsze wydają się do siebie przystawać pod względem tematycznym.

W pierwszej połowie autor analizuje historię powstania liczby zero w systemach obliczeniowych różnych kultur – od starożytnego Egiptu, Babilonii czy Indii, poprzez okres Średniowiecza, Oświecenia, aż do XIX wieku w Europie. Omówione są również filozoficzne i kulturowe uwarunkowania, które ułatwiały bądź utrudniały odkrycie lub asymilację matematycznego pojęcia zera. Możemy ponadto poznać zarys historii odkrycia pojęcia próżni i empirycznej weryfikacji jej istnienia. Ta część stanowi o unikalności omawianej książki i jest bardzo interesująca.

Część druga traktuje o próżni kwantowej – autor czuje się wyraźnie bardziej komfortowo omawiając zagadanienia ze swojej specjalności. Jednakże lektura tej części jest nieco rozczarowującym doświadczeniem, gdyż, mimo że jest ciekawa, to jednocześnie ma stosunkowo wtórny charakter i zawarte w niej treści można znaleźć w wielu innych pozycjach popularno naukowych dotyczących kosmologii, których tematem wcale nie są rozważania na temat pojęcia nicości. John Barrow tak mocno skupia się na standardowej tematyce kosmologicznej, że wydaje się tracić z oczu temat książki – pojęcie nicości – przez co zatraca ona swój unikalny charakter i staje się po prostu kolejnym omówieniem tematyki powstania Wszechświata. W ogólnym rozrachunku pozostaje poczucie pewnego niedosytu.

Książka ciekawa, aczkolwiek pod względem jakościowym nieco nierówna. Można wyróżnić w niej dwie główne części odpowiadające z grubsza jej dwóm połowom, które nie zawsze wydają się do siebie przystawać pod względem tematycznym.

W pierwszej połowie autor analizuje historię powstania liczby zero w systemach obliczeniowych różnych kultur – od starożytnego Egiptu, Babilonii...