Głównym autorem (obok Ewy Ledóchowicz oraz Barbary Dominiczak) recenzowanej przeze mnie książki jest Wiesław Adamczyk. Jako zaledwie siedmioletni chłopiec został on deportowany wraz z matką i rodzeństwem do Związku Radzieckiego. Jego ojciec został zamordowany w Katyniu. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski i ogłoszeniu amnestii dla obywateli polskich w ZSRR, w 1942 roku Adamczyk wydostał się z „nieludzkiej ziemi”. Wojenne losy zaprowadziły go do Iranu, Libanu, Wielkiej Brytanii, a następnie do USA, gdzie nas stale zamieszkał. Z wykształcenia jest chemikiem i doradcą podatkowym. Swoje wspomnienia z okresu II wojny światowej, opublikował w książce „Kiedy Bóg odwrócił wzrok”, która ukazała się na polskim rynku wydawniczym w 2010 roku. Wspomniana książka, przyniosła autorowi duży rozgłos oraz liczne nagrody.

Autor nie poprzestał jednak na opisie warunków życia na zesłaniu i o zbrodniach dokonywanych przez władze sowieckie, co stanowiło treść w wyżej wspomnianej pozycji. Uznał, że jego obowiązkiem wobec wszystkich ofiar sowieckich łagrów jest szerzyć wiedzę na temat deportacji Polaków podczas II wojny światowej oraz na temat zbrodni katyńskiej. Był to jeden z motywów napisania „Kwiatów polskich na wygnaniu”. Drugim były liczne rozmowy przeprowadzone przez Wiesława Adamczyka z deportowanymi do ZSRR. Wielu z jego rozmówców prowadziło w czasie zesłania niezwykłe pamiętniki, które udostępniło lub podarowało autorowi książki. Sztambuchy deportowanych, były zupełnie niezwykłymi dokumentami. Prowadzone przez deportowane dzieci, pamiętniki były zbiorem nazwisk przyjaciół i ludzi, których podziwiali autorzy pamiętników, stworzonym „ku pamięci”. Niby podobnym do tych tworzonych w normalnych warunkach, ale jednak zupełnie innym. Taki pamiętnik stanowił zbiór mądrych cytatów czy własnych przemyśleń. Był polem do popisów artystycznych czy poetyckich. Posiadając taką arcyciekawą bazę źródłową oraz poczucie misji, autor, nie zważając na swój wiek oraz zdrowie, powziął postanowienie:

"spiszę historię zesłanych dzieci, tych, które znam. Historie takie same, ale przecież indywidualne. I przy tym zawsze inne, odrębne. Zostanę kolekcjonerem i konserwatorem historii zesłanych dzieci. Będę spisywaczem, oddam głos historiom, bardziej indywidualny, osobny głos".

Czytaj więcej: https://histmag.org/Wieslaw-Adamczyk-Kwiaty-polskie-na-wygnaniu-recenzja-11085

Głównym autorem (obok Ewy Ledóchowicz oraz Barbary Dominiczak) recenzowanej przeze mnie książki jest Wiesław Adamczyk. Jako zaledwie siedmioletni chłopiec został on deportowany wraz z matką i rodzeństwem do Związku Radzieckiego. Jego ojciec został zamordowany w Katyniu. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski i ogłoszeniu amnestii dla obywateli polskich w ZSRR, w 1942 roku...

Książka Wiesława Adamczyka opowiada o zesłańcach na Sybir. Nie są to przypadkowe osoby, lecz dzieci, które pomimo wielu przeciwnościom przeżyły te trudne czasy. Wszystkie te osoby wiąże jedno - w trakcie zsyłki i potem emigracji do takich krajów jak np. Iran prowadzili pamiętniki. Niektórzy sami pisali w nich swoje wspomnienia, lecz większość zbierała wpisy od swoich koleżanek i kolegów. I właśnie na podstawie tych pamiętników, czyli sztambuchów powstały te opowieści.

To już moje drugie spotkanie z tym autorem. Kilka lat temu, a dokładniej 4, przeczytałam jego pierwszą książkę "Kiedy Bóg odwrócił wzrok". Opowiada w niej swoje przeżycia na zsyłce oczami sześcioletniego chłopca, Wiesia. To cudowna książka, którą bardzo Wam polecam.
"Kwiaty polskie na wygnaniu" to tak jakby kontynuacja poprzedniej książki. Przez wiele lat autor spotykał się z innymi dziećmi, obecnie już starszymi osobami wypędzonymi na Sybir. Zbierał również pamiętniki tych osób, które napływały do niego z całego świata.
W książce przedstawione są opowieści, wywiady przeprowadzane właśnie na takich spotkaniach. Każda opowieść chociaż jest inna, inaczej się zaczyna, to wszystkie łączą się w całość. Wszystkie te osoby trafiali do tych samych, czy sąsiednich miejscowości, czy jechali tą samą trasą, więc ma się wrażenie, że to dalej ta sama opowieść.
To byli tacy mali dorośli. Zostali wyrwani z bezpiecznego okresu dzieciństwa i musieli zacząć pracować, myśleć o tym żeby przeżyć i martwić o młodsze rodzeństwo, jeśli takie mieli. To mali patrioci, każdy wpis do pamiętników był opatrzony dedykacją, jakąś sentencją, która wyrażała swoją miłość do ojczyzny, wolę walki i nadzieję na odbudowę kraju.

Kiedy ta tułaczka się skończyła, dzieci, już nie-dzieci stawali się dorosłymi, czy nastolatkami. Cała książka opatrzona jest licznymi zdjęciami więc można prześledzić życie takiego małego sybiraka na każdym jego etapie. Po wszystkim to nie były te same dzieci, to były dzieci w skórze dorosłych w niektórych przypadkach np. w przypadku samego autora lub chociaż mieli te dwadzieścia lat wyglądali na dwa razy tyle. Nie mieli okazji być dziećmi, musieli od razu stać się dorosłymi, ominął je ten ważny etap w życiu.

W książce zawarte są liczne strony z pamiętników, wybrała kilka z nich, żebyście sami mogli je podziwiać. Niesamowite jest to, że rysowały je dzieci, które często miały przy sobie jedną, dwie kredki i wymieniali się nimi z innymi. Podziwiam ich talent. Nie wszyscy wcześniej chodzili do szkoły, a jak chodzili, to dopiero ją zaczynali. Nie wiem zupełnie skąd u nich ten talent, nawet najprostsze rysunki były wykonane znakomicie.

Książkę Wiesława Adamczyka jak najbardziej polecam. Zarówno tą jak i wspominaną już "Kiedy Bóg odwrócił wzrok". To niezwykłe pozycje, które dają wiele do myślenia. Można poczuć jakby samemu się było na Syberii.

Książka Wiesława Adamczyka opowiada o zesłańcach na Sybir. Nie są to przypadkowe osoby, lecz dzieci, które pomimo wielu przeciwnościom przeżyły te trudne czasy. Wszystkie te osoby wiąże jedno - w trakcie zsyłki i potem emigracji do takich krajów jak np. Iran prowadzili pamiętniki. Niektórzy sami pisali w nich swoje wspomnienia, lecz większość zbierała wpisy od swoich...

Kiedy Sowieci przyszli na początku II wojny światowej deportować na Sybir polskie rodziny, wyrwali dzieci z normalnego życia. Dzieci zabrały tylko ze sobą uczucia i wspomnienia. W niewoli sowieckiej i później, podczas tułaczki po świecie, jeśli udało się zdobyć choćby kilka kartek z zeszytu, robiły z nich sztambuchy - pamiętniki. Rysowały m.in. kwiaty. Kwiaty kolorowe, różnorodne i niepowtarzalne.
Te pamiętniki, mniejsze, większe, kolorowe, są pełne wpisów, dedykacji, rysunków. Mówią o życiu dzieci - sybiraków, dużo więcej i inaczej, niż podręczniki. To są historie dzieci, tych , których znał autor. Jego rówieśnicy. Mali Ludzie, Mali Bohaterowie, mimo woli. Dla mnie WIELCY.
"Historie takie same, ale przecież indywidualne. I przy tym zawsze inne, odrębne". Jest ich 12.
Ważne jest aby ocalić od zapomnienia ich przeżycia, walkę i wiarę w lepszą przyszłość.
Każda opowieść, wywoływała u mnie ogromne wzruszenie i łzy, ale też i złość, że to się działo.
Książka zawiera fotografie przykładowych kartek z pamiętników, zdjęcia bohaterów.
polecam

Kiedy Sowieci przyszli na początku II wojny światowej deportować na Sybir polskie rodziny, wyrwali dzieci z normalnego życia. Dzieci zabrały tylko ze sobą uczucia i wspomnienia. W niewoli sowieckiej i później, podczas tułaczki po świecie, jeśli udało się zdobyć choćby kilka kartek z zeszytu, robiły z nich sztambuchy - pamiętniki. Rysowały m.in. kwiaty. Kwiaty kolorowe,...

"Kwiaty polskie na wygnaniu" to książka poświęcona wspomnianiom dzieci, które przeżyły zesłanie na Syberię podczas II wojny światowej.
Troche zawiodłam się i stąd ocena jako dobra. Spodziewałam sie większej ilości wspommień. Niesty były one czasami bardzo krótkie.
Ogólnie forma książki to zbiór opowieści tych dzieci. Autor poznał wszystkie te osoby podczas znierania pamiętników dzieci, które będąc na zesłaniu je założyły.
Mimo pewnym wad, ksiazka jest godna uwagi!

"Kwiaty polskie na wygnaniu" to książka poświęcona wspomnianiom dzieci, które przeżyły zesłanie na Syberię podczas II wojny światowej.
Troche zawiodłam się i stąd ocena jako dobra. Spodziewałam sie większej ilości wspommień. Niesty były one czasami bardzo krótkie.
Ogólnie forma książki to zbiór opowieści tych dzieci. Autor poznał wszystkie te osoby podczas znierania...

Bardzo dobre uzupełnienie pierwszej książki autora.

Bardzo dobre uzupełnienie pierwszej książki autora.

Wywózka na Sybir widziana oczami dzieci. Bardzo dobra książka, aczkolwiek pierwsza książka Adamczyka "kiedy Bóg odwrócił wzrok" jest znacznie lepsza. Warto przeczytać, nigdy nie można zapomnieć tej historii.

Wywózka na Sybir widziana oczami dzieci. Bardzo dobra książka, aczkolwiek pierwsza książka Adamczyka "kiedy Bóg odwrócił wzrok" jest znacznie lepsza. Warto przeczytać, nigdy nie można zapomnieć tej historii.

Czasami nie pasował mi do wspomnień i przeżyć dzieci zbyt patetyczny ton...

Czasami nie pasował mi do wspomnień i przeżyć dzieci zbyt patetyczny ton...