"Staraj się tylko pamiętać, co cię uszczęśliwia, dobrze? Nie okłamuj samej siebie tylko dlatego, że tak jest bezpieczniej. Rzeczywistość tak nie działa..."

Do sięgnięcia po książkę, przekonał mnie film. Tym razem film w ręce wpadł mi pierwszy. Jak to w ekranizacjach bywa, wszystko zostało zmienione. Nie oznacza to jednak, że książka wypada gorzej.

Siedemnastoletnia Bianca ma dwie wspaniałe przyjaciółki i nietypowe poczucie humoru. Wesley, licealny podrywacz wyjątkowo działa jej na nerwy. Tym bardziej, że to on pierwszy nazwał ją DUFF. Mimo fatalnego początku, Bianca jest nim zaintrygowana. Zaczynają się spotykać. Jego męski punkt widzenia i własne problemy uświadamiają jej, że nie musi się wstydzić swoich uczuć i wyglądu. Od tej chwili zyskuje nowego przyjaciela, choć sama nie chce się do tego przyznać.

Przyznam szczerze, że nie tego się spodziewałam. Mój pogląd na tę książkę wypaczyła jej ekranizacja. Szkoda, w pewnym sensie jestem zawiedziona. Przygotowałam się zupełnie na coś innego. Nie myślałam, że zastanę takie różnice, ale w pewnym sensie jestem również zadowolona. W przeważającej mierze książki są lepsze od swoich adaptacji filmowych. Według mnie tak jest i tym razem.

"Duff. Ta brzydka i gruba.", porusza interesujące aspekty naszego życia. Mimo, że jest to książka typowo młodzieżowa, można wyciągnąć z niej więcej. Autorka pokazała jak wielkim problemem, może okazać się brak akceptacji samego siebie. Jak wpływają na ludzi podziały społeczne, które zaczynają się już w szkole. Jak w dzisiejszych czasach, wpływa na nasze samopoczucie aktualny "kanon piękna". Pokazuje również, że dzięki rodzinie i odpowiednim przyjaciołom, takie błahe kompleksy jak: małe cycki czy za duży nos, są nieważne. Odpowiedni ludzie akceptują nas takimi, jakimi jesteśmy.

Do głównych bohaterów zastrzeżeń nie mam. Podobała mi się postać Bianki. Jej poczucie humoru, cynizm i wrodzony wykrywacz głupoty sprawiły, że książkę czytałam z uśmiechem na twarzy. Jej kłopoty z poczuciem własnej wartości, a następnie akceptacja i zrozumienie, że każdy ma kompleksy przypomniały mi, że wszyscy jesteśmy tacy sami. Wesley z kolei chwilami mnie irytował. Któż mu nadał prawo do przyczepiania etykietek innym? Sam przecież, za maską pewności siebie, skrywał swoje problemy z poczuciem własnej wartości. Koniec końców zreflektował się i z czystym sumieniem mogę napisać, że jego również polubiłam.

Wniosek wyciągam z tego jeden. Tak jak Bianca, nie zamierzam więcej nikogo oceniać. Każdy podejmuje własne decyzje, czy stosowne czy nie, nie nam to oceniać. Każdy popełnia błędy, a cała sztuka tkwi w tym, aby się na nich uczyć.

Na koniec napisać muszę jeszcze tylko to, że styl w jakim została napisana książka bardzo mi się podobał. Narracja nie była męcząca. Wątki ciekawe, a to że książka chwilami przewidywalna, wcale mi nie przeszkadzało. Przeczytałam ją w jeden dzień i nie żałuję, że wpadła w moje ręce.

"Niezależnie od tego, dokąd uciekniesz, jakie znajdziesz sobie sposoby, by zapomnieć, rzeczywistość i tak cię w końcu dogoni."

Polecam.

"Staraj się tylko pamiętać, co cię uszczęśliwia, dobrze? Nie okłamuj samej siebie tylko dlatego, że tak jest bezpieczniej. Rzeczywistość tak nie działa..."

Do sięgnięcia po książkę, przekonał mnie film. Tym razem film w ręce wpadł mi pierwszy. Jak to w ekranizacjach bywa, wszystko zostało zmienione. Nie oznacza to jednak, że książka wypada gorzej.

Siedemnastoletnia Bianca...