Błąd w druku. Tak. Na pewno był do błąd w druku.
Bo jakże by inaczej?
Ta sytuacja była niemożliwa... Kompletnie niemożliwa.

Zaledwie minutę po zamknięciu (łzy jeszcze do końca nie zaschły) historii Alicji zasiadłam tu, by napisać moją opinię. Okazało się to jednak trudniejsze, niż myślałam. Ból wywołany zakończeniem książki (i tym, co się z nim wiązało) sprawił, że nie jestem w stanie wyrazić tego, co czuję.
A czuję naprawdę wiele.

Nie można powiedzieć, że "Kroniki Białego Królika" mają szczęśliwe zakończenie. Bo nie mają. Co prawda, widać w nim wyraźne przyszłe szczęście głównych bohaterów. Przyszłe. Bo jak teraz można być szczęśliwym, skoro...?
Nie, nie będę spojlerować.

Często, gdy czytam jakąś cudowną książkę (w stylu NADB - dla niewiedzących - "Niesamowita, aż do bólu) to sądzę, że nigdy już nie będę w stanie zakochać się w innej i poczuć ten słodki ból końca. A jednak. I nie raz to się stało.
Jednak ta książka była bardzo emocjonalna. Poczułam z nią psychiczną więź, która teraz sprawia, że boli mnie coś w środku, w okolicy żołądka. A może to zwykła niestrawność?
Tak. Bo wymiotować mi się chce po tym, co spotkało... Nie. Żadnych spojlerów. Jeśli czytaliście i staracie się obiektywnie spojrzeć na opinie innych, czytając to, to wiecie o kogo mi chodzi. I myślę, że was to również boli. A jeśli zastanawiacie się nad przeczytaniem tej książki to - mówię wam! - musicie to zrobić!!! Koniecznie! Nawet jeśli cierpię tak bardzo przez zakończenie.

Błąd w druku. Tak. Na pewno był do błąd w druku.
Bo jakże by inaczej?
Ta sytuacja była niemożliwa... Kompletnie niemożliwa.

Zaledwie minutę po zamknięciu (łzy jeszcze do końca nie zaschły) historii Alicji zasiadłam tu, by napisać moją opinię. Okazało się to jednak trudniejsze, niż myślałam. Ból wywołany zakończeniem książki (i tym, co się z nim wiązało) sprawił, że nie...