6/10 – DOBRY

Ostatnie dni przed przejściem na emeryturę agent specjalny FBI Pender spędza w spokojnej, wręcz nudnej atmosferze, a jego jedynym zadaniem jest przekazanie obowiązków swojej następczyni Lindzie Abruzzi. Wtedy to do siedziby agencji trafia list z błaganiem o pomoc. Jego autorka Dorie Bell w rok wcześniej brała udział w konwencji na temat zaburzeń dotyczących różnorodnych fobii. Od tego czasu troje uczestników tego spotkania zginęło w niewyjaśnionych okolicznościach: człowiek cierpiący na lęk wysokości skoczył z dziewiętnastego piętra, kobieta bojąca się widoku krwi podcięła sobie żyły, a zwłoki mężczyzny odczuwającego strach przed uduszeniem, zostały znalezione z plastikową torbą na głowie. Wszystko wskazuje na to, że ktoś poluje na kolejnych uczestników konferencji. Teraz zaginął cierpiący na ornitofobię przyjaciel Dorie. Pender postanawia pomóc kobiecie i zbadać sprawę, a to oznacza, że będzie zmuszony stawić czoła mordercy, którego fascynacją jest strach.

Jedno jest pewne, Jonathan Nasaw jak mało kto potrafi wykreować intrygującą postać seryjnego mordercy. Wydawało mi się, że ciężko będzie mu przebić Ulyssesa Christophera Maxwella z „Dziewczyn, których pożądał”, ale i tym razem autorowi się powiodło. Po raz kolejny stworzył skomplikowanego i zarazem fascynującego psychopatę – okrutnego i zimnego sadystę, który potrafi planować swoje zbrodnie z godnym podziwu wyrachowaniem, tym razem jednak antybohater wydaje się być nieco bardziej wiarygodny i przez co chyba nawet troszkę ciekawszy. Sama historia nie jest już jednak tak frapująca i nie rzuca specjalnie na kolana, bo o ile nowy morderca wypada świetnie, to protagonista nie jest już tak fajny jak w poprzedniej powieści i sprawia wrażenie nieco drętwego. Trochę lepiej od Pendera prezentuje się Linda Abruzzi, która jest postacią znacznie wnikliwiej przez autora nakreśloną. Ogólną ocenę tej powieści obniża też moim zdaniem prowadzony trochę na siłę wątek romansowy, bez którego książka ta spokojnie mogłaby się obejść. Mimo starań autora brakuje mi w tej powieści też nieco klimatu i napięcia, być może dlatego, że personalia psychopaty znane są niemal od samego początku, a część opisanych fobii (szczególnie tej na którą cierpi Dorie Bell) były dla mnie zwyczajną abstrakcją. Lekki styl autora oraz szybkie tempo akcji sprawiają jednak, że powieść Nasawa czyta się bardzo przyjemnie.

„Lęk pierwotny” to dobry thriller, który dostarczy kilku chwil rozrywki, ale raczej na pewno nie zapadanie na dłużej w pamięci czytelnika. Ot, lekka, sympatyczna lektura spod znaku dreszczowca – idealna na zbliżające się długie zimowe wieczory. Polecam.

6/10 – DOBRY

Ostatnie dni przed przejściem na emeryturę agent specjalny FBI Pender spędza w spokojnej, wręcz nudnej atmosferze, a jego jedynym zadaniem jest przekazanie obowiązków swojej następczyni Lindzie Abruzzi. Wtedy to do siedziby agencji trafia list z błaganiem o pomoc. Jego autorka Dorie Bell w rok wcześniej brała udział w konwencji na temat zaburzeń dotyczących...