Niestety i znowu będę tą niedobrą czytelniczką, gdyż zmuszona jestem napisać nie do końca pochlebną opinię.

Tak jak przedstawiono to już na okładce nasza bohaterka Lottie rozmija się nieco z prawdą i rozczarowuje oczekując od swojego chłopaka pierścionka zaręczynowego (w końcu ma już aż 33 lata) podczas jednej z ich kolacji. Pod wpływem impulsu i dawno niewidzianego byłego decyduje się na szalony krok. Jak zareaguje na to wszystko jej siostra Fliss? Jakie drastyczne kroki podejmie? Czy plan się powiedzie? Jak zakończy się pewna grupowa wyprawa?

Desperacja to słowo klucz naszej opowieści. I aż żal było mi oglądać oczami wyobraźni zachowanie obu kobiet - tak żałosne, smutne i zawstydzające było miejscami, przykład na to, co desperacja może zrobić z kobietą i to niejedną, w naszym przypadku aż z dwiema.

Nie podobało mi się, a raczej delikatnie wkurzało ciągłe wtrącanie się i kontrolowanie Lottie jako młodszej siostry przez starszą Fliss, której wydawało się, że jest najmądrzejsza, bo przeżyła to co przeżyła i zna życie o wiele lepiej niż jej ukochana siostra. Prawdę powiedziawszy powinna zająć się swoimi niedokończonymi sprawami i je poukładać, a nie rządzić młodszą siostrą i jej decyzjami. Rozumiem, że to naturalne, iż ludzie chcą chronić swoją rodzinę/bliskich i ostrzegają się przed ewentualnymi zagrożeniami, ale to co robiła Fliss było przegięciem... kapelusza. Zbyt duża ingerencja siostry nawet w intymne sprawy spowodowała, że zrobiło się to niesmaczne.

Nie przeczę momentami było zabawnie, ale tylko momentami i to w sumie dopiero od około połowy książki. Najwyraźniej liczyłam i tym razem na coś zabawnego i romantycznego w stylu poprzednich historii Kinselli: "Nie powiesz nikomu?" czy "Mam Twój telefon", ale tu mina mi zrzedła. Najwyraźniej tym razem nie zrozumiałam widać brytyjskiego poczucia humoru.

Książka przedstawiona jest z punktu widzenia obu sióstr. Nudziło mi się i nudziło, odkładałam ją i powracałam do niej, a tu dalej nie mogło się rozkręcić i nadal muliło niczym LC w weekendowy wieczór. ;)

Jeśli ktoś chce się przekonać czy odpowiada mu ta pozycja, to niech śmiało czyta i wyrabia sobie na jej temat zdanie. Osobiście uważam, że nie było cudownie i nie było też tak fatalnie. Lecz mnie wprost rwało do innego typu literatury, kiedy spędzałam czas z tym tytułem, a moje myśli zaprzątała ta jedna, konkretna, przewodnia – "Kiedy koniec? Za ile stron będzie koniec? Ile jeszcze rozdziałów mi pozostało do końca tej książki?".

Niestety i znowu będę tą niedobrą czytelniczką, gdyż zmuszona jestem napisać nie do końca pochlebną opinię.

Tak jak przedstawiono to już na okładce nasza bohaterka Lottie rozmija się nieco z prawdą i rozczarowuje oczekując od swojego chłopaka pierścionka zaręczynowego (w końcu ma już aż 33 lata) podczas jednej z ich kolacji. Pod wpływem impulsu i dawno niewidzianego...