Mam mieszane uczucia po przeczytaniu całości. Podkreślam, że powieść oceniłam jako romansidło w otoczce historycznej. Jako powieść realistyczna – książka ta nie ma wartości.

Książki takie określam jako „romansidła z pretensjami”:). To taki kamuflaż – iluzja, że czytamy coś innego, niż zwykły romans.

Autorka ma przyjemny styl opowiadania i wciąga w losy bohaterów. Uważam, że powieść opowiada o romantycznym trójkącie, później czworokącie, później pięciokącie damsko-męskim.

W romansidłach dozwolone jest duże uproszczenie charakterów ludzkich. W tej powieści uderzył mnie podział na:
- wyjątkowo silne kobiety,
- wyjątkowo słabych mężczyzn.

Obrabowanie WSZYSTKICH mężczyzn z rozumu i uczynienie z nich słabeuszy, naiwniaków i głupców – to zbyt wiele – nawet jak na poziom romansidła. Dosłownie, żaden mężczyzna nie miał dobrych pomysłów i nic ciekawego w powieści nie zrobił.
1. Pierwszy główny bohater to słabeusz i naiwniak o rozumie wielkości orzeszka,
2. Drugi główny bohater to romantyk i marzyciel – co mogłabym zrozumieć, gdyby nie był maoryskim wojownikiem!,
3. Trzeci główny bohater – to facet o pozorach intelektualisty, który nic w powieści nie zrobił, a wygłaszał takie frazesy o Darwinie, że nawet się z tego nie śmiałam. (Może dlatego, że dla mnie Darwin stoi na poziomie tytana Prometeusza:),
4. Czwarty główny bohater – był energiczny, ale tak zły, że aż strach!:) że w sumie, był nudny.

Natomiast wszystkie kobiety – były ze stali! Długie podróże, prostytucja, gwałty, rodzenie dzieci, poronienia, znoszenie przemocy – wszystko to bohaterki znosiły jakby były robotami. I jeszcze, każda z nich miała świetne pomysły – od załatwienia ucieczki z więzienia, przez otwarcie sklepu z ubraniami aż do prowadzenia knajpy czy wydobywania złota. I wszystko to kończyło się WIELKIM sukcesem! I jeszcze, każda z kobiet zachowała swoją urodę:).

Na tle wielkich heroin tj. Lizzie i Kathleen, całkiem lubiłam Claire – wydawała się najnormalniejsza.

Raziły mnie – nawet jak na poziom romansidła - ciągłe zbiegi okoliczności i przypadkowe spotkania – zwłaszcza, kiedy uprzytomnimy sobie, że to połowa XIX wieku, a bohaterowie, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, przemierzali Nową Zelandię wzdłuż i wszerz:).

Na zakończenie - ja wiem, że osadnicy kojarzą się z ludźmi twardymi. Ale przecież realia były okrutne, a śmiertelność wśród osadników była ogromna. Choroby – zwłaszcza choroby weneryczne wśród prostytutek, istniały na porządku dziennym. A ludzie nie mieli dostępu do leków i opieki medycznej. Ale to mogłoby zostać odmalowane tylko w powieści realistycznej – a nie w romansidle.

PS. Kwestii Maorysów nie poruszam – bo to nie jest powieść historyczna – zatem fantazja autorki w kwestii kontaktów osadników i Maorysów mnie nie raziła.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu całości. Podkreślam, że powieść oceniłam jako romansidło w otoczce historycznej. Jako powieść realistyczna – książka ta nie ma wartości.

Książki takie określam jako „romansidła z pretensjami”:). To taki kamuflaż – iluzja, że czytamy coś innego, niż zwykły romans.

Autorka ma przyjemny styl opowiadania i wciąga w losy bohaterów. Uważam,...