Któż z nas nie lubi dostawać prezentów i cieszyć się ludzką życzliwością. Niektórym przychodzi to w naturalny sposób, wystarczy tylko, by zawsze otaczających ich ludzi i cały świat dookoła obdarzali gorącym promiennym uśmiechem, w którym wyrażają swoją radość i ciepło. Takich ludzi cenimy i takimi lubimy się otaczać. Zawsze w końcu uśmiech przyciąga uśmiech. Ponuraki wyzwalają w nas niepokój i niechęć, więc staramy się ich separować. Otrzymywane prezenty mogą mieć jednak różną postać. Bo tak naprawdę nie są one w ogóle ważne, ale jeśli już, to najpiękniejszymi są te, które przede wszystkim związane są z tym, że ktoś o nas pamięta i tym prezentem chce wyrazić swoją sympatię do nas, chce nas ucieszyć, wywołać radość, podzielić się kawałkiem siebie, co w czasach, gdzie liczy się tylko kasa i wyścig szczurów, a innych traktujemy jako potencjalnych, niebezpiecznych konkurentów, nie jest częste i zasługuje na uznanie. W prezencie zawieramy wszystkie nasze przyjazne uczucia. I wcale nie chodzi o prezent, który ma typową materialną postać, choć oczywiście i takie prezenty są nam bliskie. Materialny dowód jest świadectwem, że ktoś chce nim na dłużej zagościć w naszym życiu, chce by nasze spojrzenie, ilekroć będzie lustrowało ów artefakt, przywoływało myśli, które będą biegły do osoby, która była jego darczyńcą, a to samo w sobie już powoduje, że ta osoba staje przed naszymi oczyma i wywołuje wielkie pozytywne emocje. Ale czasami prezent może mieć nietypową postać, może nim być na przykład codzienna modlitwa za kogoś lub zwykły prosty gest jakim jest telefon, rozmowa, osobiste spotkanie. W końcu drugi człowiek jest naszym najlepszym prezentem, jego obecność sprawia, że znikają wszelkie nasze inne potrzeby, cieszymy się z obecności kogoś, kto swój czas poświęca dla nas i jest z nami. O takich rodzajach prezentów opowiada nam w tym tomiku wierszy Ksiądz Jan. Używa on zamiennie słowa prezent, które rozumie bardzo szeroko, ze słowem wdzięczność pokazując rożne jej oblicza i starając się poprowadzić nas po różnych miejscach, gdzie tej prawdziwej wdzięczności możemy doświadczyć. Zaprasza nas do tego, by wzbudzić w sobie taką postawę wdzięczności zawsze i w stosunku do każdego, kto tylko okaże nam serce albo i nie, by nauczyć jej tych, co jej w sobie nie mają. Jakże piękny byłby świat, gdyby był przepełniony wdzięcznością. Takimi przykładami wielkiej wdzięczności są słowa Psalmów, w których przebija głos stworzenia wyrażającego swoją wdzięczność Stwórcy za wszystko co nam uczynił, za świat, który stworzył, za każde ludzkie doświadczenie, którym nas obdarzył, za wszelkie dary, którymi nas nieustannie obsypuje, by nas przyciągnąć do siebie. Człowiek staje się więc istotą wdzięczną, która jeśli tylko zda sobie z tego sprawę, że wszystko co ma, i to kim jest zawdzięcza swemu Bogu, to nie może nic innego robić jak tylko całym swym życiem, każdym słowem i czynem wyrażać mu swą wdzięczność. I do tego samego jesteśmy również zachęcani my, by okazywać sobie ową wdzięczność za wszystko. Niech jej przejawem będzie nie tylko uśmiech na twarzy ale nasz gotowość do tego, by zawsze służyć i biec z pomocą potrzebującym, smutnym, zatroskanym, Czasem wystarczy zwykłe słowo, ma ono ogromną moc i pozwala wszystko zmienić. My nieraz myślimy, co powinniśmy wielkiego zrobić, a tu tak niewiele potrzeba. Wdzięczność sprawia, że patrzymy na siebie z szacunkiem i miłością, bo zdając sobie sprawę z własnej niedoskonałości i małości tym bardziej doceniamy i rozumiemy każdy gest i postawę, która przyjmujemy od drugiego człowieka. Ksiądz Twardowski prowadzi nas po swej poetyckiej drodze i wskazuje różne sposoby i możliwości, dzięki którym mogą na niej uróść piękne kwiaty wdzięczności. Naszym zadaniem jest, by zasadzać je wszędzie tam, gdzie jesteśmy, by były widomym znakiem tego, jak bardzo ja cenimy, i jak wielkie mają dla nas znaczenie, i jak wiele ich imion jest wokół nas. To niesamowity jak zawsze poetycki spacer.

Któż z nas nie lubi dostawać prezentów i cieszyć się ludzką życzliwością. Niektórym przychodzi to w naturalny sposób, wystarczy tylko, by zawsze otaczających ich ludzi i cały świat dookoła obdarzali gorącym promiennym uśmiechem, w którym wyrażają swoją radość i ciepło. Takich ludzi cenimy i takimi lubimy się otaczać. Zawsze w końcu uśmiech przyciąga uśmiech. Ponuraki...