Powieść nudna, rozwleczona do granic możliwości, chaotycznie napisana, stojąca w sprzeczności z kanonem – zarówno tym z gier komputerowych, jak i towarzyszących im komiksów. Dodatkowo robiąca z Lary Croft nieudaczniczkę i ofiarę losu. Bo wiecie – przez tak sobie napisany scenariusz gry komputerowej z 2013 roku błyskawicznie przeradza się ona z niewinnej młodej dziewczyny w rambo, kładącą pokosem dziesiątki przeciwników. W książce jednak głównym motywem jest jej zespół stresu pourazowego i związana z nim paranoja, które po prostu nie korespondują z grami i innymi utworami na nich opartymi, np. komiksami – książka stoi w jawnej sprzeczności zarówno z grami, jak i komiksami. Abstrahując od tego, że autor prawdopodobnie w ogóle nie grał w grę, książka jest po prostu bardzo słabo napisana pod względem warsztatowym, a każdego zwrotu akcji czytelnik domyśla się na długo przed tym, zanim ten się wydarzy (jeżeli ktoś nie grał w gry, to być może zwroty akcji będą go w stanie zaskoczyć, chociaż mam odnośnie do tego spore wątpliwości).

Koniec końców ostateczna ocena to jednak 3/10, ponieważ pomimo wszystkich wad, książkę można bezproblemowo przeczytać w jedno popołudnie albo podczas jednego przejazdu pociągiem, a potem po prostu o niej zapomnieć.

Powyżej ekstrakt z mojej recenzji, której pełna wersja dostępna jest tutaj: https://nerdheim.pl/post/recenzja-ksiazki-tomb-raider-the-ten-thousand-immortals/ (nie trzeba w nią klikać, powyżej wypunktowałem chyba wszystko to, co w niej najważniejsze).

Powieść nudna, rozwleczona do granic możliwości, chaotycznie napisana, stojąca w sprzeczności z kanonem – zarówno tym z gier komputerowych, jak i towarzyszących im komiksów. Dodatkowo robiąca z Lary Croft nieudaczniczkę i ofiarę losu. Bo wiecie – przez tak sobie napisany scenariusz gry komputerowej z 2013 roku błyskawicznie przeradza się ona z niewinnej młodej dziewczyny w...