"Mówić to popadać w tautologie." - Umberto Eco, "O bibliotece"

1-4-1-0 - to jeden z "szyfrów" jakie naprowadzają mnie do regału, którego półka zachęca do zapoznania się z nowościami, acz nie jest to regułą, tak więc jedno miejsce zachowuję w pamięci jako nieobsadzone (skojarzenie z pewnym kultowym wzorem pomijam ze zrozumieniem). Znalazłem tę książkę w "mojej" bibliotece (pod innym adresem) i przeczytałem tak szybko, że aż za bardzo. Inna sprawa, że jest to utwór z tego nieokreślonego gatunku, które czyta się jednym tchem, a treść wydaje się być znana już na długo przed sięgnięciem po tom. Myślę, że każdy zna to uczucie i wielu czytelników odczuwało miłe mrowienie, choćby odnajdując się w jednym z dialogów Platona na długo przed przeczytaniem i nie ma to wiele wspólnego z biernym zapamiętywaniem słynnych kwestii i inszych cytatów, które funkcjonują melodyką przysłowia.

Z pewnym niezamierzonym przekąsem i taką też złośliwością skomplementowałbym "O bibliotece" jako książkę, którą odbiera się jako utwór niemal przemawiający. Eco jest pisarzem mającym dar tworzenia dzieł jakby będących pewną idealizacja słowa żywego. Tego też dopatruję się u Borgesa ale też i u niektórych starożytnych. Tytuł wzmacnia fakt, iż jest to zapis odczytu jaki został wygłoszony z okazji rocznicy jednej z bibliotek. Erudycja, która przekłada się w sposób wyważony, właściwy, elegancki i lekki zawsze budzi odrobinę zachwytu i podziwu, a tak właśnie można określić uczucia jakie wzbudza Eco.

Nie zamierzam bawić się tym razem w podważanie czy wspinanie się na szczyty alfabetu Umberto Eco, właściwym będzie przypomnieć, że książka wylicza w kilkunastu punktach pewne założenia i wynikające stąd następstwa jakimi kierować powinny się biblioteki, bibliotekarze czy założyciele tych porównywanych do kościołów instytucji. Przyznaję przy tym, że autor ubawił mnie wielce. Rozprawa o roli i dalszym losie tak niezbędnych bibliotek jest przez pisarza poddana z mocno utopijnym walorem i zwiewną aurą jakby zwiastującą zwrot opowieści w bardziej surrealistyczny koloryt. Oczywiście, dowcip twórczego geniuszu pozostaje w swych skrupułach okiełznany na tyle by nie przeistoczyć się w satyrę czy groteskę. Książka jest po latach co raz bardziej przystającą w realiach do codzienności bibliotek jakie znamy. Światowe sale biblioteczne, te znane, renomowane czy nowoczesne wciąż czegoś wymagają jak też co raz to nowe wymagania stawia czytelnik.

"Mówić to popadać w tautologie." - Umberto Eco, "O bibliotece"

1-4-1-0 - to jeden z "szyfrów" jakie naprowadzają mnie do regału, którego półka zachęca do zapoznania się z nowościami, acz nie jest to regułą, tak więc jedno miejsce zachowuję w pamięci jako nieobsadzone (skojarzenie z pewnym kultowym wzorem pomijam ze zrozumieniem). Znalazłem tę książkę w "mojej" bibliotece...