Powieści historyczne są strasznie niedoceniane. Wiele osób je odrzuca, bo są "długie i nudne". Ale grubość książki jeszcze nie świadczy o tym, czy przypadnie nam do gustu jej treść.
Zawsze podziwiałam ludzi, którzy potrafili przez tak długi czas zbierać materiały o okresie, w którym chcą umieścić swoją historię, aby orientować się w wybranych dziejach historycznych z zdumiewającą swobodą. Niewielu ludzi potrafi z łatwością opowiadać o ważniejszych bitwach, a co dopiero o życiu codziennym czy o wierzeniach, podaniach i bohaterach.
Nie inaczej było z "Władcą Werony". Ta powieść nie odniosła takiego sukcesu jak ogłupiający "Zmierzch" dlatego, że wielu czytelników do niej nie dorosło. Bo jak to, czytać coś, co wymaga skupienia, kiedy można sięgnąć po coś lekkiego i bezsensownego?!
Na początku sama nie mogłam się wczytać. Natłok trudnych dla mnie, bo starych, włoskich (?) imion, których nie potrafiłam wymówić, zmusił mnie do czytania pierwszych stu stron przez dwa dni. Gdy jednak zorientowałam się już w bohaterach, akcja niesamowicie mnie wciągnęła.
Poznajemy historię Romea i Julii, a właściwie Gianozzy i Mariotta, w odrobinę mniej tragicznej wersji. Poznajmy kulisy życia wielkiego Dantego Alighieri, a większość sytuacji śledzimy z perspektywy jego najstarszego żyjącego syna, Pietra. Jednak zamiast opisywać same zdarzenia, powiem tylko, że po przebrnięciu przez początek czeka czytelnika wybuchowa mieszanka: Dworska miłość. Plamy na honorze. Pasowanie na rycerza. Prawdziwa przyjaźń. Poezja. Przebiegłość. Intrygi. Życie władcy. Nienawiść. Problemy rodzinne. Kradzież narzeczonej. Zdrady. Pożoga. Pożar. Dziecko. Życie w cieniu legendarnego bohatera. Wojny. Konflikt rodów. Przejęcie nazwiska. A to tylko rzeczy, które najszybciej wpadły mi do głowy. Bo tak naprawdę akcji jest dużo, dużo więcej. I jeszcze jedno - historia Werony, niechby nawet ubarwiona, wciąga.

Powieści historyczne są strasznie niedoceniane. Wiele osób je odrzuca, bo są "długie i nudne". Ale grubość książki jeszcze nie świadczy o tym, czy przypadnie nam do gustu jej treść.
Zawsze podziwiałam ludzi, którzy potrafili przez tak długi czas zbierać materiały o okresie, w którym chcą umieścić swoją historię, aby orientować się w wybranych dziejach historycznych z...