Komiks „Exitus Letalis” jest papierowym debiutem KattLett, słynącej dotychczas z webkomiksów, które przyniosły jej niemałą popularność oraz sporą ilość hejtu. Komiks został wydany przez Kotori, zaspokajającego rynek głównie pozycjami z gatunku yaoi. Jednakże to wydawnictwo ma na koncie kilka publikacji niezwiązanych z tą tematyką – m.in. manhwę „Kwiaty grzechu” czy light nowel „Sword Art Online”. Zarys historii wydał mi się bardzo ciekawy: psycholog, Eva Monroe, została oddelegowana przez tajemniczą organizacje KZU, zajmującą się osobami ze zdolnościami parapsychicznymi, do Norwegii, aby odkryła tajemnicę nieśmiertelności szóstki mężczyzn naznaczonych piętnem II Wojny Światowej… Powiem tak: to moja prywatna opinia i nikomu jej nie narzucam, tak jest ze wszystkimi moimi ocenami i tak samo jest w tym przypadku. Polecam, bo lubię lub nie polecam, bo uważam, że nie warto. I w pierwszej kolejności powiem, że pomysł był fajny. Ale wykonanie, już nie bardzo – chodzi mi o całokształt historii, bo piszę te słowa z perspektywy przeczytanych wszystkich trzech opublikowanych dotychczas części niniejszego komiksu. Ale skupmy się na omawianym tomie pierwszym, postaram się nie lecieć za bardzo w dygresje ani nie spoilerować fabuły. Jak już wcześniej wspomniałam, w pierwszym tomie poznajemy seksowną jak cholera, rudą jak marchewka, cierpiąca na narkolepsję osiemnastoletnią psycholog, która ma odkryć zagadkę nieśmiertelności szóstki mężczyzn, którzy przeżyli II Wojnę Światową, a którzy są młodzi, obciążeni różnymi chorobami psychicznymi i zachowują się jak zgraja osiemnastolatków… Co? Słuchajcie, tutaj nasunęła mi się pierwsza uwaga: po co do takiego zadania wysłali osiemnastolatkę, właściwie dziecko? Ano, Eva jest geniuszem. I już. Jak dla mnie – dość słabo, dobra, może być geniuszem, ale tu mi się nasunęła inna sprawa: czy w tym KZU nie było innych, bardziej doświadczonych i lepiej przeszkolonych ludzi? Czy akurat musieli wysłać na tak poważną misję, gorącą, ryżą osiemnastkę? A, no i czy skoro chłopaki przeżyli II Wojnę Światową, to czy potem nie trafili do jakiegoś ośrodka i tam nie byli badani przez jakichś specjalistów, lekarzy, psychologów (bo zachowanie Evy było nieprofesjonalne, co było to czuć na kilometr, choćby po jej komentarzach) oraz ludzi posiadających moce, badających fenomen ich nieśmiertelności? Nie uwierzę, że tak nie było – i nie było, miałam wtedy rację, co zostało później potwierdzone, ale nieważne… Chodzi o to, że to straszna wtopa fabularna. Nie będę pisać teraz, dlaczego Eva trafiła do rezydencji, ale i tak powiem, że powód był idiotyczny. Czy nie można było wymyślić innego, jakiegoś bardziej wiarygodnego? Już wakacje, wizyta u znajomego i przypadkowe poznanie nieśmiertelnych panów, byłyby lepszą wymówką. Ci, którzy zetknęli się z twórczością KattLett wiedzą, że ma tendencję do rysowania romansów, ziających się haremówkę, w której wszyscy bohaterowie płci męskiej są zainteresowani główną heroiną – to bardzo mi się nie spodobało. Od strony wizualnej nie mam za dużo do zarzucenia (też się za bardzo nie znam na rysowaniu), poza jednym – wklejanie teł, które są zwykłymi fotografiami. Rysownicy się męczą i rysują skomplikowane tła – fakt, często się wzorują na fotografiach, ale wklejanie ich można uznać za zwykłe lenistwo… „Exitusa” przeczytałam dość szybko, wydaniu nie mam nic do zarzucenia. Komiks nie uważam za zbyt ambitny, brak w nim rysu realizmu – niestety, polecam tylko fanom KattLett.

Komiks „Exitus Letalis” jest papierowym debiutem KattLett, słynącej dotychczas z webkomiksów, które przyniosły jej niemałą popularność oraz sporą ilość hejtu. Komiks został wydany przez Kotori, zaspokajającego rynek głównie pozycjami z gatunku yaoi. Jednakże to wydawnictwo ma na koncie kilka publikacji niezwiązanych z tą tematyką – m.in. manhwę „Kwiaty grzechu” czy light...