Dzienniki Marii Dąbrowskiej interesują mnie od dawna. Czytam je co jakiś czas, wciąż nie mogąc się nadziwić, jak bardzo autorka potrafi pozornie zwyczajnymi zapiskami zaintrygować i zaciekawić czytelnika do tego stopnia, że czuje się on niemal pełnoprawnym uczestnikiem opisywanych zdarzeń.

Tom obejmujący lata 1951-1957 zaskakuje ponadczasowością spostrzeżeń i refleksji pisarki na temat świata polityki i literatury. Wiele fragmentów można odnieść do czasów nam współczesnych, zwłaszcza do ostatnich lat rządów PiS.
Podobnie rzecz ma się z opiniami na temat sprzedajnych pisarzy i innych artystów. Dąbrowska suchej nitki nie zostawia na Putramencie, krytykuje układy w ZLP, drwi z walki o władzę w organizacji, zdecydowanie odcina się od politycznych gierek, z którymi nie chce mieć nic wspólnego, jednocześnie jednak umie niezwykle krytycznie i celnie ocenić te zachowania.

Genialny jest ten tom dzienników! Aż chce się wracać do różnych fragmentów, bo jest tu miejsce nie tylko na politykę i świat literatów. Dąbrowska dużo pisze o swoim życiu osobistym, o rozterkach, przygnębiającym uczuciu przemijania, starości... Potrafi też jednak świetnie żartować, również z siebie samej i ta autoironia podbiła moje serce.

Cenne, inspirujące były też dla mnie fragmenty poświęcone konkretnym książkom - miałam okazję skonfrontować własne odczucia z ocenami pisarki, a także poznać tytuły nieczytanych lektur.

W ostatnich słowach muszę jeszcze wspomnieć o języku dzienników - piękny, ujmujący, barwny, plastyczny... Można się nim delektować nie mniej niż treścią.

Polecam z czystym sumieniem! I boleję nad tym, że tak mało osób sięga po te ponadczasowe zapiski.

Dzienniki Marii Dąbrowskiej interesują mnie od dawna. Czytam je co jakiś czas, wciąż nie mogąc się nadziwić, jak bardzo autorka potrafi pozornie zwyczajnymi zapiskami zaintrygować i zaciekawić czytelnika do tego stopnia, że czuje się on niemal pełnoprawnym uczestnikiem opisywanych zdarzeń.

Tom obejmujący lata 1951-1957 zaskakuje ponadczasowością spostrzeżeń i refleksji...